Gisteren (16 november 2020) mocht ik mijn oratie houden getiteld: ‘Grenzen stellen aan datahonger. De bescherming van de nationale veiligheid in een democratische rechtsstaat’ (.pdf). Die ochtend kreeg mijn oratie ook de aandacht in een mooi bericht van de Volkskrant, waarin mijn pleidooi wordt beschreven voor een aanpassing van de informantenbevoegdheid. Daarbij stel ik dat de huidige regeling voor de informantenbevoegdheid onvoorzienbaar is en met onvoldoende waarborgen is omkleed, voor zover het gaat om het verzamelen van bulkdatasets.

Verder leg ik mijn oratie uit hoe de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten in de loop der jaren is ontwikkeld en steeds complexer is geworden. Ik vind het goed dat de Commissie-Jones-Bos in hun evaluatie van Wiv 2017 ook aandacht hebben voor de vraag of de wet voldoende werkbaar is en wat er mogelijk gewijzigd moet worden om het werkbaar te houden. Tegelijkertijd blijf ik de komende vijf jaar dat ik mijn leerstoel mag bekleden scherp op eventuele uitbreidingen van bevoegdheden van de AIVD en de MIVD.

Ten slotte maak ik duidelijk dat mijn onderzoek zich ook richt op het verwerken van inlichtingen door andere instanties, zoals de politie, de NCTV, de FIOD en particulieren. Daar heb ik uiteraard ook de hulp van andere onderzoekers en auteurs bij nodig. Ik kijk er naar uit de komende jaren mijn bijdrage te leveren op het gebied van ‘Inlichtingen en Recht’.