Cybercrime jurisprudentieoverzicht oktober 2022

31 oktober 202230 oktober 2022jjoerlemans Een reactie plaatsen

Vorderingen gemeente Bodegraven tegen Twitter afgewezen

Op 4 oktober 2022 heeft de voorzieningsrechter van de rechtbank Den Haag vorderingen van de gemeente Bodegraven tegen Twitter afgewezen (ECLI:NL:RBDHA:2022:10082) over het verwijderen van onrechtmatige content over het ‘verhaal Bodegraven’. Volgens dat verhaal zou gedurende vele jaren in Bodegraven een pedo-satanisch netwerk hebben bestaan waar talloze jonge kinderen het slachtoffer van zijn geworden. In deze periode zijn (onder meer via Twitter) ernstige beschuldigingen geuit jegens bepaalde personen en oproepen gedaan om naar de begraafplaats van Bodegraven te komen voor het leggen van bloemen. Hierop heeft de Gemeente zich genoodzaakt gezien tijdelijk een noodverordening uit te vaardigen om de openbare orde te kunnen handhaven.

Bij vonnissen van 30 juni 2022 zijn twee verdachten al strafrechtelijk veroordeeld voor opruiing, bedreiging en smaad, onder meer in verband met het verspreiden van opruiende en bedreigende filmpjes op sociale media (zie ECLI:NL:RBDHA:2022:6263). In deze vonnissen is onder meer geoordeeld dat de rechtbank in het geheel niet heeft kunnen vaststellen dat sprake is geweest van een satanisch pedofielennetwerk. De discussie tussen de gemeente Bodegraven en Twitter spitst zich toe op de vraag of van Twitter nog meer mag worden verwacht dan zij al heeft gedaan. De Gemeente heeft betoogd dat Twitter verder verplicht is om – uit eigen beweging – uitlatingen soortgelijk aan de onrechtmatig bevonden uitlatingen van haar platform te verwijderen.

Het account van de verdacht werd door Twitter geschorst en de inhoud van de berichten zijn niet langer toegankelijk. Het maken van een filter en uit eigen beweging van andere tweets van anderen weigert Twitter met de argumentatie dat met de schorsing van het account voldaan is aan de vordering en de vordering voor het overige te algemeen is en strekt volgens Twitter tot oplegging van een op grond van artikel 15 lid 1 van de Richtlijn inzake elektronische handel ontoelaatbaar filterverbod. De rechtbank overweegt dat op grond van artikel 15 lid 1 van de Richtlijn inzake elektronische handel de lidstaten de dienstverleners geen algemene verplichting mogen opleggen om toe te zien op de informatie die zij doorgeven of opslaan, noch om actief te zoeken naar feiten of omstandigheden die duiden op onwettige activiteiten. Dit (algemene) filterverbod doet niet af aan de hiervoor vermelde mogelijkheid om in speciale gevallen een rechterlijk verbod te verkrijgen op grond waarvan bepaalde informatie moet worden verwijderd of ontoegankelijk moet worden gemaakt. Zo’n speciaal geval kan zijn bepaalde informatie die door de betrokken hostingprovider op verzoek van een bepaalde gebruiker van zijn netwerk is opgeslagen en die in een rechterlijk oordeel onrechtmatig is bevonden.

De vordering van de gemeente Bodegraven is niet toewijsbaar. Anders dan de Gemeente heeft betoogd kan dus niet van Twitter worden gevergd na een zoekslag op basis van een filter nog een autonome beoordeling van het zoekresultaat te verrichten. Er moet immers sprake zijn van een geautomatiseerde selectietechniek. Tijdens de mondelinge behandeling heeft Twitter verklaard dat het voor haar feitelijk onmogelijk is een algoritme te maken dat onrechtmatige uitlatingen die vergelijkbaar zijn met de onrechtmatige uitingen eruit filtert, zonder daarmee ook vele rechtmatige berichten te raken. Zo zouden bijvoorbeeld ook berichten waarin het bestaan van een satanisch pedofiel netwerk juist wordt ontkend, en/of beschrijvende, vragende, journalistieke en/of anderszins niet onrechtmatige berichten over aspecten van ‘het verhaal Bodegraven’ eruit worden gefilterd, terwijl die berichten niet onrechtmatig zijn. Dat is strijdig met de vrijheid van meningsuiting, aldus Twitter. Hiertegenover heeft de Gemeente voorshands onvoldoende aannemelijk gemaakt dat Twitter hier wel toe in staat is. De enkele stelling van de Gemeente dat Twitter goed is in het maken van algoritmes en genoeg geld en mankracht kan inzetten om een en ander voor elkaar te krijgen volstaat in dit kort geding niet. Daarbij weegt de voorzieningenrechter mee dat aan het spoedeisend belang naar voorlopig oordeel voldoende tegemoet kan worden gekomen door het notice-and-takedown systeem, zoals hierna zal worden besproken, te meer daar ook de (re)tweets de medeverdachte zijn verwijderd.

Het voorgaande betekent dat de Gemeente vooralsnog is aangewezen op de notice-and-takedown procedure om onrechtmatige content te doen verwijderen. Niet weersproken is dat de Gemeente op eenvoudige wijze kan aangeven welke tweets volgens haar onrechtmatig zijn en om verwijdering daarvan door Twitter kan verzoeken. Slechts indien Twitter vervolgens weigert een tweet met onrechtmatige inhoud te blokkeren, handelt zij jegens de Gemeente onrechtmatig. Die situatie doet zich hier echter vooralsnog niet voor.

Burgeropsporing bij vriend-in-nood fraude

De rechtbank Rotterdam heeft op 10 oktober 2022 een interessante uitspraak (ECLI:NL:RBROT:2022:8396) gedaan over burgeropsporing bij vriend-in-nood fraude. De feiten zijn als volgt. Op 25 augustus 2020 kreeg de politie een melding gekregen van een persoon die een televisieprogramma maakte over oplichters. In een hotel zou volgens de melder op dat moment vriend-in-nood fraude worden gepleegd, waarbij fraudeurs in de veronderstelling verkeerden dat zij een slachtoffer veel geld afhandig maakten. Volgens dit artikel in het AD gaat het blijkbaar over een programma van Kees van der Spek. Het Openbaar Ministerie zou volgens het artikel spreken over “belangrijke jurisprudentie”.

Het slachtoffer was door een onbekende benaderd die zich voordeed als haar kind en facturen had die dringend moest worden betaald. Zij had zelf geen kinderen en bood toen aan de melder aan dat zij de “oplichters” zou aanbieden om zelf het geld voor die facturen van haar bankrekening te halen. Zij zou dan een door de televisiemakers gemaakte namaak-bankapp met de inlogcodes aan de “oplichters” verstrekken. Deze applicatie creëerde een namaak-bankomgeving, waardoor het alleen leek of er geld werd overgemaakt. De app maakte ook video’s van drie seconden van degene die met de app (nep)geld overmaakte. Deze video’s, gegevens over de overboekingen en de GPS-locaties werden doorgestuurd naar een medewerker die de app had gemaakt. Zo kon men weten waar de oplichters waren en op welk moment zij (nep)geld overmaakten naar andere bankrekeningen en kon hij een foto van de “oplichters” laten zien.

De politieambtenaren zijn op 25 augustus 2020 om 18.10 uur samen met de melder het hotel binnengegaan. De baliemedewerker van het hotel heeft de verdachte en de medeverdachte herkend van een foto die de melder had verkregen via de bankapp. De baliemedewerker heeft het kamernummer gegeven. De politieambtenaren zijn daarop naar die hotelkamer gegaan. In die kamer werden omstreeks 18.29 uur vijf personen aangetroffen, de verdachten en nog drie anderen. Allen werden aangehouden. In de hotelkamer werden naast luxe kleding en schoenen ook zeven telefoons aangetroffen. Op alle telefoons zijn sporen van vriend-in-noodfraude aangetroffen.

Bij de aangifte werd tevens een kopie van het chatgesprek overgelegd dat de “oplichters” met het slachtoffer zouden hebben gevoerd. Ook is een transactieoverzicht met tijdstippen waarop de “oplichters” probeerden geld over te maken en videobestanden van de “oplichters” die de bankapp bedienden van diezelfde momenten. De tijdstippen van de fictieve transacties komen precies overeen met de tijdstippen waarop de videobeelden zijn gemaakt. De verbalisant heeft op die videobeelden steeds de verdachte en daarnaast in een aantal gevallen de verdachte en de medeverdachte herkend. Op de beelden die zijn gemaakt op de tijdstippen van de transacties zijn geen anderen te zien

Uit onderzoek naar de historische gegevens van de zeven telefoons is gebleken dat de telefoons van de verdachte en de medeverdachte en de telefoons op naam de verdachten meermalen rond dezelfde tijdstippen dezelfde masten aanstralen in Rotterdam aanstraalden. Uit de camerabeelden van het hotel is gebleken dat de verdachte en de medeverdachte om 13.38 uur het hotel binnenkomen. Zij worden op dat moment ook door de politieambtenaren op straat voor het hotel gezien, waar zij de melder als televisiepersoonlijkheid hebben herkend en selfies met hem hebben gemaakt. Op de camerabeelden van het hotel is te zien dat zij kort daarna het hotel zijn binnengegaan.

Onder omstandigheden dient bewijsmateriaal dat door burgers is verzameld van gebruik bij de bewijsbeslissing te worden uitgesloten. Dat is het geval als er sprake is van schending van algemene beginselen van een behoorlijke procesorde of veronachtzaming van de processuele rechten van de verdediging. Maar als uitgangspunt heeft te gelden dat bewijsmateriaal dat door burgers is verzameld bij de bewijsbeslissing mag worden gebruikt. Onrechtmatig of strafbaar handelen door die burgers bij het verzamelen van dat bewijsmaterieel doet daar in beginsel niet aan af. Dat laatste is anders als opsporingsambtenaren of ambtenaren van het Openbaar Ministerie enig invloed hebben gehad op de verkrijging van dat bewijsmateriaal (HR 14 januari 2003, ECLI:NL:HR:2003:AE9038). Gesteld noch gebleken is dat politie of Openbaar Ministerie enige invloed op de opsporing van de verdachte door de melder hebben gehad.

De verklaring van de melder is afgelegd ten overstaan van een opsporingsambtenaar. Het bewijsmiddel is het desbetreffende proces-verbaal. De rechtbank kan kennisnemen van dat bewijsmiddel en dit bij de bewijsbeslissing gebruiken. De waardering van de inhoud is aan de rechtbank voorbehouden.

De rechtbank overweegt dat er sprake is van computervredebreuk door het aannemen van een valse hoedanigheid en installeren van de namaakbank-app. Niet is gebleken dat de melder en zijn medewerkers verder zijn gegaan dan nodig om de bedriegers aan de kaak te stellen. Of daarmee de wederrechtelijkheid aan hun handelen ontbreekt, “kan in het midden blijven“, aldus de rechtbank. Het gaat erom dat aldus naar het oordeel van de rechtbank geen algemene beginselen van een behoorlijke rechtsorde zijn geschonden en geen processuele rechten van de verdediging zijn veronachtzaamd.

Wat betreft het door de verdediging aangevoerde onafhankelijke onderzoek begrijpt de rechtbank de verdediging zo, dat de burgeropsporing door een onafhankelijke opsporingsinstantie zou moeten worden gecontroleerd alvorens het bewijsmateriaal toelaatbaar is. Maar dit is een eis die het recht zo algemeen geformuleerd niet kent.

Gelet op de (relatief beperkte) overschrijding van de redelijke termijn, de eis van de officier van justitie, de jonge leeftijd van de verdachte en de al ingezette hulpverlening, legt de rechtbank in plaats van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf een taakstraf en een voorwaardelijke gevangenisstraf met voorwaarden op.

Alleen maar bewijs uit Sky ECC-berichten is voor de rechtbank Breda niet genoeg

De rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft op 13 september 2022 een opvallende uitspraak (ECLI:NL:RBZWB:2022:5151) gedaan over een zaak met uitsluitend bewijs uit de Sky ECC-operatie. De man werd verdacht van drugshandel in 40 kilo MDMA, 300.000 xtc-pillen en ruim twintig kilo ketamine.

De rechtbank overweegt dat er van wettig bewijs is sprake als er bewijsmiddelen zijn uit verschillende bronnen of als de bewijsmiddelen uit één bron worden ondersteund door andere feiten en omstandigheden. Uit die bewijsmiddelen moet de rechtbank vervolgens ook de overtuiging krijgen dat verdachte de tenlastegelegde feiten heeft gepleegd.

Evenals de verdediging beschikt de rechtbank niet over de dataset met alle Sky ECC-berichten van het account ‘546TCH’, zijnde het account dat aan verdachte wordt toegeschreven. Hierdoor kan zij de berichten in het procesdossier niet beoordelen in de context van andere berichten die door of aan het account zijn verstuurd. Het samenstellen van het procesdossier is een bevoegdheid van het Openbaar Ministerie. Het Openbaar Ministerie heeft er in deze zaak voor gekozen te volstaan met het toevoegen van specifieke delen van de dataset aan het procesdossier. De rechtbank kan hierdoor de verdenkingen tegen verdachte uitsluitend beoordelen aan de hand van deze selectie in het procesdossier.

De rechtbank stelt vast dat de verdenkingen tegen verdachte gebaseerd zijn op de in het procesdossier aanwezige Sky ECC-berichten. Deze berichten komen naar het oordeel van de rechtbank allemaal uit één bron, namelijk de gekraakte berichtendienst Sky ECC. Dat door het Openbaar Ministerie wordt verwezen naar meerdere chatsessies van het account met verschillende andere gebruikers van Sky ECC maakt dit niet anders. In het procesdossier zijn geen bewijsmiddelen opgenomen die de inhoud van de berichten ondersteunen. Hierdoor is de inhoud van de berichten niet te toetsen. De rechtbank is van oordeel dat hierdoor het wettige bewijs voor de tenlastegelegde feiten ontbreekt. Zij spreekt verdachte daarom vrij van alle tenlastegelegde feiten.

Brandbrief over het in beslag nemen, aftappen en hacken van versleutelde communicatiediensten

Overigens hebben meer dan 100 advocaten op 24 oktober 2022 een “brandbrief” geschreven over het in beslag nemen, aftappen en hacken van versleutelde communicatiediensten, zoals Ennetcom, PGPsafe, EncroChat en SkyECC. Volgens de advocaten is er onvoldoende transparantie over de inzet van nieuwe opsporingsmethoden in deze zaken, waardoor spanning ontstaat met het recht op een eerlijke proces en het recht op privacy. Ook maken zij zich zorgen over het risico van de glijdende schaal. Volgens hen worden ook andere (versleutelde) communicatiediensten, zoals Signal en Whatsapp, al ‘in verdachte hoek geplaatst of dreigen daar te komen, terwijl die verdachtmaking enkel is gebaseerd op het gebruik van sterke encryptie en het beschermen van de eigen privacy’.

De advocaten dringen in de brief aan op: (1) Kamervragen, waarmee uitleg kan worden verschaft over de rol van Nederlandse autoriteiten bij de internationale samenwerking in de onderzoeken naar, voornoemde communicatiediensten; (2) transparantie vanuit het Ministerie van Justitie en Veiligheid en het openbaar ministerie over de rol van de Nederlandse autoriteiten bij die internationale samenwerking; en (3) kritisch onderzoek door rechters in individuele strafzaken waarin verdachten worden geconfronteerd met bewijsmateriaal dat voortvloeit uit die internationale samenwerking.

Gevangenisstraf voor verkoop RDW-gegevens

Op 27 september 2022 zijn medewerkers Belastingdienst door de rechtbank Overijssel veroordeelt (ECLI:NL:RBOVE:2022:2703) voor het verkopen van kentekengegevens uit het RDW-systeem. Een 41-jarige man kreeg een gevangenisstraf van achttien maanden opgelegd, waarvan zes maanden voorwaardelijk. De tweede medewerker, een 47-jarige vrouw, werd veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes maanden.

Het onderzoek ‘26Bozeman’ naar de verdachten werd gestart op basis van ontsleutelde EncroChat-berichten. Uit verschillende chats kwam naar voren dat gegevens van bepaalde kentekenhouders, waaronder namen, adressen en automerken, tegen betaling werden ingewonnen via een medewerker van de Belastingdienst. De Rijksrecherche startte daarop onderzoek Rabenau en kwam bij verdachte en medeverdachte terecht.

De kentekengegevens werden vervolgens verkocht aan derden. Dit zou hebben plaatsgevonden van maart 2017 tot en met maar 2021. In totaal hebben de verdachten gegevens van 216 kentekens in systemen van de Belastingdienst opgevraagd. De data werd op een papiertje opgeschreven, daarna gefotografeerd en via EncroChat uitgewisseld. Per verstrekt kenteken zou de man een bedrag van tussen de 50 en 200 euro hebben ontvangen.

Volgens de rechter hebben de twee hun inloggegevens waarmee ze op het systeem inlogden voor een ander doel gebruikt dan waarvoor ze die hadden ontvangen. De verdachte wordt schuldige bevonden aan het schenden van zijn ambtsgeheim (art. 272 Sr), computervredebreuk (art. 138ab Sr) en ambtelijke omkoping (art. 363 Sr). Onlangs is overigens nog een artikel verschenen over ‘computervredebreuk met een valse sleutel’, zoals in het onderhavige geval, met de veelzeggende titel: ‘Niet elke grasduinende mol is een hacker – Waarom de Hoge Raad het begrip computervredebreuk te ver heeft opgerekt’ door M. Berndsen & C.J.J. Visser in Boom Strafblad, nr. 4, 2022. Doi: 10.5553/BSb/266669012022003004008.

Overigens is de rechtbank is van oordeel dat, anders dan de raadsman stelt, noch de wet, noch de jurisprudentie vereist dat voor overdracht van door inzet van bijzondere opsporingsbevoegdheden verkregen gegevens een machtiging van de rechter-commissaris is vereist. De Encrochat-berichten zijn naar het oordeel van de rechtbank rechtmatig verkregen en kunnen voor het bewijs worden gebezigd.

In de strafmotivering overweegt de rechtbank dat ‘de integriteit van de overheid en de ambtenaren die in dienst staan van de overheid is van fundamenteel belang voor de democratische rechtsstaat. Ambtenaren kunnen vaak over een grote hoeveelheid persoonsgegevens beschikken en de samenleving moet erop kunnen vertrouwen dat zij hier op een integere wijze mee omgaan’. De rechtbank overweegt ook dat de verdachten met hun handelen mogelijk mensen in groot gevaar hebben gebracht en rekent de verdachte aan dat ze veelvuldig gegevens hebben verstrekt en dit met groot gemak deden.

In de onderhavige zaak is de veroordeeld voor 18 maanden gevangenisstraf, waarvan zes maanden voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaren. Naast de gevangenisstraf ontzet de rechtbank de verdachte ook het recht om een openbaar ambt te bekleden voor de duur van vijf jaar.

Veroordelingen voor misbruik Coronasysteem van de GGD

Op 14 september 2022 heeft de rechtbank Rotterdam een man veroordeeld (ECLI:NL:RBROT:2022:7659) voor valsheid in geschrifte. De verdachte heeft samen met anderen valse Corona vaccinatiebewijzen en een aantal negatieve Corona testuitslagen verkocht.

De verdachte in de onderhavige zaak zorgde voor de aanwas van ‘klanten’, die de medeverdachte, die op meerdere vaccinatielocaties van de GGD werkte, valselijk als gevaccineerd in het daartoe bestemd geautomatiseerd systeem van de GGD heeft geregistreerd. Ook hebben ze valse negatieve testuitslagen doen opmaken.

De verdachte heeft gezorgd dat de ‘klanten’ een afspraak maakten op de juiste vaccinatielocatie en dag en heeft de gegevens doorgegeven die nodig waren om hen als gevaccineerd te registeren.

De officier van justitie legde ook computervredebreuk ten laste, omdat de verdachte misbruik zou hebben gemaakt van het systeem van de GGD doordat hij gebruik heeft gemaakt van zijn account met een ander doel dan waarvoor hem dat account ter beschikking stond. De rechtbank spreekt de verdachte van dit feit vrij. Een medeverdachte slechts toegang tot een account van de GGD had en uit het dossier en het verhandelde ter terechtzitting is zijn betrokkenheid bij het gebruik van het account ook niet gebleken.

De verdachte wordt veroordeeld voor 12 maanden gevangenisstraf, waarvan negen maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar alsmede een taakstraf voor de maximale duur van 240 uur.

De medeverdachte is wel veroordeeld (ECLI:NL:RBROT:2022:7657) voor computervredebreuk. Deze heeft in het CoronIT-systeem van de GGD gegevens van de betrokken personen heeft ingevoerd, zoals hun BSN-nummer, waarna zij in het systeem als gevaccineerd werden geregistreerd. Deze digitale registratie geldt als bewijs van vaccinatie. Daarentegen acht de rechtbank – in tegenstelling tot de officier van justitie – niet bewezen dat de verdachte al dan niet samen met een ander, valselijk QR-codes heeft opgemaakt. Dit betreffen immers wel documenten die de betrokkenen – nadat zij als gevaccineerd zijn geregistreerd – zelf kunnen aanmaken via hun DigiD. Dat de verdachte dit voor of met hen deed, is niet gebleken.

De rechtbank overweegt bij de strafoplegging dat de verdachte door zo te handelen misbruik gemaakt van zijn functie als administratief medewerker bij de GGD en het vertrouwen van zijn werkgever ernstig beschaamd. Voorts heeft de verdachte hiermee het vertrouwen van de burger ernstig beschaamd. De samenleving moet immers kunnen vertrouwen op de echtheid van dergelijke registraties en op de echtheid van de documenten die mensen die als gevaccineerd geregistreerd zijn vervolgens kunnen gebruiken. De rechtbank neemt het de verdachte kwalijk dat hij hierbij enkel oog heeft gehad voor zijn eigen financiële gewin.

Cybercrime jurisprudentieoverzicht december 2021

20 december 202119 december 2021jjoerlemans 3 reacties

Hoge Raad wijst nieuw arrest over computervredebreuk

De Hoge Raad heeft op 30 november 2021 een arrest (ECLI:NL:HR:2021:1691) gewezen over de begrippen ‘wederrechtelijk binnengedrongen’, ‘valse sleutel’ en ‘valse hoedanigheid’ in een tenlastelegging over computervredebreuk (art. 138ab Sr). Het ging in deze zaak om een ‘politiemol’; een verdachte die jarenlang vertrouwelijke informatie heeft opgezocht in politiesystemen en die (tegen betaling) heeft gedeeld met personen uit het criminele circuit. Daarnaast wordt hem witwassen verweten en het voorhanden hebben van valse reisdocumenten.

De verdachte had als politieambtenaar met een autorisatie toegang tot het beveiligde politiesysteem ‘Blue View’. Het systeem was beveiligd met een gebruikersnaam (zijn dienstnummer) en een wachtwoord. Het hof Amsterdam heeft reeds vastgesteld dat die autorisatie aan de verdachte was verstrekt om in het kader van zijn werk als politieambtenaar naspeuringen te verrichten, maar dat de verdachte het systeem vervolgens heeft bevraagd op gegevens over personen zonder dat daarvoor in de uitoefening van zijn politietaak enige aanleiding bestond. Op die manier kreeg de verdachte zonder daartoe bevoegd te zijn inzage in gegevens en nam hij deze gegevens over. Op grond hiervan heeft het hof geoordeeld dat de verdachte zijn autorisatie voor toegang tot het systeem Blue View heeft ‘misbruikt om informatie/gegevens over criminelen in te zien, deze informatie/gegevens over te nemen en deze informatie/gegevens ook aan deze criminelen te verstrekken’.

De Hoge Raad overweegt dat het oordeel van het hof Amsterdam dat hier ‘met behulp van een “valse sleutel” computervredebreuk’ wordt gepleegd, juist is (of zoals de HR dat formuleert: ‘geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Dat oordeel is ook niet onbegrijpelijk’). Daarbij wordt aansluiting gezocht in de wetsgeschiedenis. Zie r.o. 2.2.2:

In de Kamerstukken van het toenmalige wetsvoorstel wordt over het bestanddeel ‘valse sleutel’ weergegeven dat een password een sleutel is die de gebruiker toegang geeft tot het systeem of tot een deel daarvan. Daarbij werd aangehaald dat de Hoge Raad in zijn arrest van 20 mei 1986, ECLI:NL:HR:1986:AC9359, NJ 1987/130, heeft bepaald dat een huissleutel die wordt gebruikt tot opening van een slot door iemand die daartoe niet is gerechtigd, een valse sleutel is en dat niet is vereist dat ten aanzien van de sleutel enige beveiligingsmaatregel is genomen.
Onder verwijzing naar artikel 90 Sr, waarin geen definitie van het begrip ‘valse sleutels’ wordt gegeven maar enkel wordt aangegeven wat onder het begrip dient te worden begrepen (‘alle tot opening van het slot niet bestemde werktuigen’) – waarbij de wetgever heeft aangegeven dat “(O)nverschillig (is) of het werktuig al of niet een sleutel is, zoo het slechts niet die sleutel is, die voor opening van dat slot bestemd is.” (zie H.J. Smidt, Geschiedenis van het Wetboek van Strafrecht, Deel I, tweede druk, p. 544) – stelt het hof dat de jurisprudentie van de Hoge Raad verder ter zake van ‘valse sleutel’ heeft uitgemaakt dat ook onrechtmatig gebruik van bijvoorbeeld een bankpas of een tankpas kan worden aangemerkt als het gebruik maken van een ‘valse sleutel’. Anders gezegd: de Hoge Raad geeft een ruime uitleg aan het begrip ‘valse sleutels’ waarbij ook gebruik door een onbevoegde als een ‘valse sleutel’ kan worden aangemerkt (vgl. CAG Knigge in ECLI:NL:PHR:2017:1012 onder verwijzing naar HR 3 oktober 2017, ECLI:NL:HR:2017:2546).

Het oordeel van het hof Amsterdam dat de verdachte ook door het aannemen van een “valse hoedanigheid” computervredebreuk heeft gepleegd, ‘kan echter niet zonder meer uit de bewijsvoering worden afgeleid’. De door het hof in aanmerking genomen omstandigheid ‘dat de verdachte met het misbruik van zijn autorisatie het door zijn collega’s en de maatschappij in hem gestelde vertrouwen heeft geschonden’, volstaat daartoe niet. De Hoge Raad neemt daarbij in aanmerking dat niet blijkt dat de verdachte al een valse hoedanigheid had aangenomen toen hem de autorisatie werd verstrekt.

Het hof overwoog hierover destijds dat met betrekking tot het aannemen van een valse hoedanigheid dat het ‘in de kern erom gaat dat het handelen van de verdachte ertoe kan leiden dat bij de ander een onjuiste voorstelling van zaken in het leven wordt geroepen met betrekking tot de ‘persoon’ van de verdachte wat betreft diens hoedanigheid om daarvan misbruik te maken’ (met verwijzing naar HR 20 december 2016, ECLI:NL:HR:2016:2892, NJ 2017/158, m.nt. Keijzer, rov. 2.3.4).

Het slagen van de hierop gerichte klacht leidt niet tot cassatie, omdat het weglaten van dit deel van de bewezenverklaring de aard en de ernst van het bewezenverklaarde in zijn geheel beschouwd niet aantast.

Aanranding of ontucht zonder feitelijke aanraking

De rechtbank Overijssel veroordeelde (ECLI:NL:RBOVE:2021:4261) op 15 november 2021 een verdachte voor onder andere aanranding. Ook was ontucht ten laste gelegd, maar dat werd niet bewezen geacht.

De rechtbank overweegt of er voor ontucht het vereiste ‘relevante interactie’ is tussen de verdachte en het slachtoffer. De rechtbank verwijst hiervoor naar het ‘Pollepel’-arrest (HR 11 oktober 2005, ECLI:NL:HR:2005:AT972, r.o. 3.4 (JJO: gek genoeg kan ik dit arrest niet vinden op rechtspraak.nl en ik vermoed dat een foutje is gemaakt. Ik hoor graag wat wel de goede verwijzing is) van de Hoge Raad waarin – kort gezegd – bepaald dat seksuele handelingen die gepleegd zijn door een ander dan degene die de dwang heeft uitgeoefend, volgens de wetsgeschiedenis niet vallen onder de reikwijdte van artikel 242 Sr. Het dwingen van een ander tot het plegen of dulden van ontuchtige handelingen, ook als deze mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, levert volgens de wetsgeschiedenis feitelijke aanranding van de eerbaarheid op, als bedoeld in art. 246 Sr. Dit is ook zo als het slachtoffer wordt gedwongen bij zichzelf zulke handelingen te verrichten.

De rechtbank is van oordeel dat naast artikel 242 Sr ook artikel 245 Sr valt onder de werking van het ‘Pollepel’-arrest. Daaruit volgt dat artikel 245 Sr toepassing mist indien de verdachte het binnendringen niet zelf heeft gepleegd, zoals in de onderhavige casus. De verdachte kan daarom ook niet worden verweten dat hij zich heeft schuldig gemaakt aan het ten laste gelegde seksueel binnendringen van het lichaam van een persoon tussen de 12 en de 16 jaar.

Wel is sprake van aanranding. Daar kan ook sprake van zijn indien geen lichamelijke aanraking heeft plaatsgevonden tussen verdachte en slachtoffer (met verwijzing naar HR 22 maart 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP1379). Daartoe is wel vereist dat, gelet op alle omstandigheden van het geval, tussen verdachte en slachtoffer een relevante interactie heeft plaatsgevonden. De verdachte heeft het slachtoffer niet fysiek aangeraakt, maar door bedreiging met openbaarmaking van beeldmateriaal haar gedwongen tot het verrichten van seksuele handelingen. De rechtbank is van oordeel dat daarmee sprake was van de vereiste relevante interactie tussen verdachte en het slachtoffer.

De verdachte wordt veroordeeld tot een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf van 6 maanden, met een proeftijd van drie jaar en 240 uur taakstraf.

Vergelijkbaar is de uitspraak van Midden-Nederland op 30 november 2021 (ECLI:NL:RBMNE:2021:5821). Daarbij werd een verdachte veroordeeld voor ontucht met een minderjarige (jonger dan 16 jaar) en het gewoonte maken van het verspreiden, verwerven, bezitten en zich de toegang verschaffen tot kinderpornografisch materiaal.

De rechtbank acht bewezen dat (ook) ontuchtige handelingen via de webcam zijn uitgevoerd. Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat in de chatgesprekken tussen verdachte en het slachtoffer sprake is van relevante interactie, hetgeen vereist is voor een bewezenverklaring van ontuchtige handelingen zonder lichamelijk contact. Uit de inhoud van de chatgesprekken en uit de verklaring van verdachte volgt dat sprake is van actie en reactie in de gesprekken, waarbij het initiatief voor het seksuele contact via de webcam van verdachte uitgaat, hetgeen vervolgens leidt tot de ontuchtige handelingen zoals die zijn beschreven in de tenlastelegging.

Heimelijk forensische kopie van telefoon gemaakt

Een uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland van 12 oktober 2021 (ECLI:NL:RBMNE:2021:4932) is het vermelden waard vanwege opvallende overwegingen omtrent de rechtmatigheid van een onderzoek aan een smartphone. De verdachte wordt in deze zaak veroordeeld voor een voorwaardelijke gevangenisstraf voor deelname aan criminele organisatie, het medeplegen van dealen van cocaïne en het voorhanden hebben van drugs.

De verdediging stelt in deze zaak dat de heimelijke inbeslagname van de twee telefoons (en het heimelijk maken van een forensische kopie daarvan) onrechtmatig heeft plaatsgevonden, omdat er geen machtiging van de rechter-commissaris is afgegeven voor deze handeling. Daarnaast zouden telefoons niet op deze manier, zonder kennisgeving, op basis van art. 94 Sv in beslag genomen hadden mogen worden.

De rechtbank overweegt in par. 4.3 dat de verdachte verband met een vernieling is aangehouden. Tijdens zijn insluiting heeft de politie twee telefoons kort in beslag genomen en van één van die telefoons is een forensische kopie gemaakt. De verdachte is hierover niet in kennis gesteld.

De rechtbank overweegt dat deze handelswijze niet bij wet is voorzien. Er is in strijd gehandeld met art. 94 Sv, omdat de verdachte is niet van de inbeslagname op de hoogte gebracht. In tegenstelling tot wat de officier van justitie heeft betoogd, biedt ook art. 126g Sv geen grondslag voor deze heimelijke inbeslagname. Het stelselmatig volgen of waarnemen van een persoon is iets wezenlijks anders dan het kopiëren van de inhoud van een telefoon.

Toch overweegt de rechtbank dan geen sprake is van een ‘ernstige privacy-schending’, omdat het een ‘dealertelefoon’ is geweest die weinig sociale contacten bevatte en daarnaast was de inbreuk op het eigendomsrecht van de verdachte ‘zeer beperkt’, omdat de verdachte na vrijlating weer beschikking kreeg over de telefoon.

De rechtbank komt tot de vaststelling dat er sprake is geweest van twee vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek jegens verdachte, te weten de heimelijke inbeslagname van de telefoons en het verstrekken van de historische verkeersgegevens. Op basis van voornoemde beoordeling van de vormverzuimen – wat betreft de aard en de ernst van het verzuim en het nadeel van verdachte – komt de rechtbank tot de conclusie dat het nadeel dat verdachte daarmee heeft geleden zeer beperkt is gebleven en door de verdediging weinig specifiek is onderbouwd. De rechtbank volstaat daarom met de constatering dat er sprake is van vormverzuimen heeft plaatsgevonden en verbindt hier geen verdere gevolgen aan.

Veroordeling voor QR-code fraude

Op 21 oktober 2021 veroordeelde (ECLI:NL:RBAMS:2021:6000) de rechtbank Amsterdam een verdachte voor oplichting en het aanwezig hebben van harddrugs. De feiten over oplichting en overwegingen omtrent de vraag of een internetbankieren-applicatie een geautomatiseerd werk is, zijn interessant.

De verdachte pleegde ‘QR-fraude’ gebruik van de ING internetbankieren-app. De fraudeur vroeg het slachtoffer om een overboeking via de telefoon en vraagt dan om de telefoon om zijn rekeningnummer in te voeren. Ondertussen scant hij dan een QR-code en neemt de bankrekening-app over. Op de telefoon waar de rekening wordt gehouden, komt een bevestiging binnen die gebruikt moet worden op de telefoon met de QR-code. De fraudeur heeft dus de QR-code aangevraagd. Op het moment dat de fraudeur met de QR-code en de bevestigingscode de rekening heeft overgenomen, heeft de fraudeur de beschikking over de rekening

Voor computervredebreuk wordt de verdachte vrijgesproken, omdat in de tenlastelegging de internetbankieren-applicatie als geautomatiseerd werk werd aangemerkt in de zin van artikel 80sexies Sr. Dat kan niet, omdat het bij gaat om ‘fysieke apparaten’, aldus de rechtbank. De rechtbank wijst erop dat servers als zijnde een geautomatiseerd werk niet in de tenlastelegging worden genoemd. De rechtbank acht ook niet bewezen dat verdachte bankgegevens/een QR-code heeft gestolen, omdat uit het dossier niet blijkt dat deze buiten het bereik van de rechthebbende zijn gebracht. De officier van justitie kan uit deze uitspraak aldus de nodige lessen trekken bij het formuleren van een tenlastelegging bij QR-code fraude.

Geheimhouding details EncroChat-operatie

In een uitspraak van 11 oktober 2021 (ECLI:NL:RBROT:2021:10412) gaat de rechtbank Rotterdam nader in op de redenen waarom geheimhouding van bepaalde details van de EncroChat-operatie noodzakelijk is. De beslissing op een vordering ex 149b Sv strekt tot onthouding van gegevens betreffende het interceptiemiddel en onthouding van (identificerende) gegevens betreffende zaaksofficieren van justitie en verdachten en getuigen.

Op grond van art. 187d lid 1 sub b Sv moet worden overwogen of het achterwege laten van toevoegen van de zwartgelakte stukken noodzakelijk is vanwege een “zwaarwegend opsporingsbelang”. Hoe het binnendringen in de telefoontoestellen van EncroChat-gebruikers precies is gebeurt wordt in die stukken niet prijsgegeven. De rechters-commissarissen stellen vast dat de weggelakte passages, zoals vermeld door de officieren van justitie, zien op de aard en werking van het ingezette interceptiemiddel.

Naar het oordeel van de rechters-commissarissen kan de onthulling daarvan verstrekkende gevolgen hebben voor lopende en toekomstige onderzoeken die afhankelijk zijn van een succesvolle inzet van (een) soortgelijk(e) interceptiemiddel(en). Kennisneming van deze werkwijze(n) door de verdachte(n) of door derden maakt immers dat zij daarop kunnen anticiperen en dat de informatiegaring, onderzoeksvoorbereiding en opsporingsmogelijkheden aan effectiviteit zullen inboeten of niet langer mogelijk zullen zijn. Gelet daarop wordt het onthouden van die passages aan de processtukken noodzakelijk geacht. Nu het weglaten uitsluitend de technische aspecten van de gebruikte opsporingsmethodiek betreft, is de verdediging met het achterwege laten van het voegen van die betreffende specifieke informatie volgens de rechtbank niet op enigerlei wijze in zijn belang geschaad.

Ook stellen de rechters-commissarissen stellen vast dat de passages die in de bovengenoemde stukken door de officieren van justitie zijn zwartgelakt, zien op (identificerende) gegevens van de betrokken zaaksofficieren van justitie alsmede van verdachten en getuigen uit andere onderzoeken. Het bekend worden van de namen van de officieren van justitie levert een potentieel veiligheidsrisico voor hen op waarvan zij ernstige overlast kunnen ondervinden en waardoor zij in de uitoefening van hun ambt ernstig kunnen worden belemmerd.

Hoofdstukken uit het boek ‘Cybercriminaliteit’ in open access beschikbaar

12 november 202112 november 2021jjoerlemans 1 reactie

Op 1 november 2020 verscheen het Basisboek Cybercriminaliteit, onder redactie van Wytkse van der Wagen, Marleen Weulen Kranenborg en mijzelf. Het studieboek wordt veel gebruikt in vakken voor de opleiding criminologie bij verschillende Nederlandse universiteiten. Het boek verschaft ook basiskennis voor strafrechtstudenten en professionals uit de praktijk.

Nu de embargoperiode voorbij is, mag ik van Boom Uitgevers twee hoofdstukken publiekelijk beschikbaar stellen. Het gaat om de hoofdstukken ‘Verschijningsvormen van cybercriminaliteit’ (.pdf) en ‘Cybercriminaliteit en opsporing’ (.pdf).

De andere hoofdstukken, bijvoorbeeld over criminologische theorieën en cybercriminaliteit, daders, slachtoffers en interventiestrategieën zijn niet in open access beschikbaar, maar het boek is voor een schappelijke prijs beschikbaar bij uw boekhandel (of o.a. bol.com).

Als er vragen of opmerkingen zijn over het boek (en met name natuurlijk over de onderstaande hoofdstukken), dan hoor ik het graag per e-mail (te vinden op mijn UU-pagina). Wellicht volgt er volgend jaar een nieuwe druk waar we de opmerkingen in kunnen meenemen.

Inhoudsopgave

3 Verschijningsvormen van cybercriminaliteit

Jan-Jaap Oerlemans & Wytske van der Wagen

3.1 Inleiding

3.2 Cybercriminaliteit in enge zin

3.2.1 Hacken

3.2.2 Malware

3.2.3 Botnets

3.2.4 Ddos-aanvallen

3.3 Gedigitaliseerde criminaliteit

3.3.1 Internetoplichting

3.3.2 Online drugshandel

3.3.3 Witwassen en virtuele valuta

3.3.4 Online zedendelicten

3.4 Toekomstige ontwikkelingen

3.5 Tot besluit

3.6 Discussievragen

3.7 Kernbegrippen

Bijlage: Overzicht van relevante delicten

Citeerwijze:

J.J. Oerlemans & W. van der Wagen, ‘Verschijningsvormen van cybercriminaliteit’, p. 55-105 in: W. van der Wagen, J.J. Oerlemans & M. Weulen Kranenbarg (red.), Basisboek Cybercriminaliteit, Den Haag: Boom criminologie 2020.

Inhoudsopgave

7 Cybercriminaliteit en opsporing

Jan-Jaap Oerlemans

7.1 Inleiding

7.2 Het opsporingsonderzoek en normering van opsporingsmethoden

7.2.1 De organisatie van opsporing naar cybercriminaliteit in Nederland

7.2.2 De politie

7.2.3 Openbaar Ministerie

7.2.4 Rechterlijke macht

7.2.5 De IRT-affaire

7.2.6 Stelsel van normering van bijzondere opsporingsbevoegdheden

7.3 Het IP-adres als digitaal spoor

7.3.1 Het opsporingsproces bij een IP-adres als digitaal spoor

7.3.2 Het vorderen van gegevens

7.3.3 Inbeslagname en onderzoek op gegevensdragers

7.3.4 Regels voor de doorzoeking en inbeslagname van gegevensdragers

7.3.5 De netwerkzoeking

7.3.6 Online doorzoeking

7.4 Opsporingsmethoden en de uitdaging van anonimiteit

7.4.1 Proxy- en VPN-diensten

7.4.2 Tor

7.4.3 Openbronnenonderzoek

7.4.4 Undercover bevoegdheden

7.5 Opsporingsmethoden en de uitdaging van versleuteling

7.5.1 Versleuteling in opslag

7.5.2 Versleuteling in transport

7.5.3 De hackbevoegdheid

7.6 Jurisdictie en grensoverschrijdende digitale opsporing

7.6.1 Wetgevende jurisdictie

7.6.2 Handhavingsjurisdictie

7.6.3 Unilaterale digitale opsporing

7.6.4 Toekomstige ontwikkelingen van grensoverschrijdende digitale opsporing

7.7 Verstoring van cybercriminaliteit

7.8 Tot besluit

7.9 Discussievragen

7.10 Kernbegrippen

Bijlage: Overzicht van relevante dwangmiddelen en bijzondere opsporingsbevoegdheden

Citeerwijze:

J.J. Oerlemans, ‘Cybercriminaliteit en opsporing’, p. 195-258 in: W. van der Wagen, J.J. Oerlemans & M. Weulen Kranenbarg (red.), Basisboek Cybercriminaliteit, Den Haag: Boom criminologie 2020.

Cybercrime jurisprudentieoverzicht november 2021

1 november 202112 november 2021jjoerlemans

Ontoegankelijkheidsmaking Telegram-kanaal

Op 8 oktober 2021 heeft een rechter-commissaris van de rechtbank Den Haag een beschikking gewezen over het ontoegankelijk maken van een Telegram-kanaal. De beslissing kreeg veel media-aandacht (zie bijvoorbeeld dit bericht en dit bericht) (niet altijd juridisch juist overigens door een onduidelijk persbericht, zie ook de blogs van Ius Mentis).

De rechter-commissaris wijst het verzoek op grond van art. 181 jo 125p Sv toe en verleent aan de officier van justitie een machtiging tot het bevel aan een medewerker van de politie om via de telefoon van de verdachte de gegevens in drie Telegram-groepen ontoegankelijk te maken. Onder meer de verdachte is eigenaar en beheerder van deze Telegram-groepen. Volgens de rechter-commissaris is aannemelijk geworden dat, vanwege de in de vordering beschreven omstandigheden, de aanbieder niet meewerkt aan een vordering.

Het ‘ontoegankelijkheidsmakingsbevel’ in artikel 125p Sv is met de Wet computercriminaliteit III gewijzigd. Het idee is volgens de memorie van toelichting wel dat het bevel pas wordt ingezet als de elektronische communicatiedienstverlener geen opvolging geeft aan een verzoek op vrijwillige basis actie te ondernemen (Kamerstukken II 2015/16, 34372, nr. 3, p. 57). De rechter-commissaris overweegt dat in het artikel staat dat een aanbieder van een communicatiedienst maatregelen moet nemen om die gegevens ontoegankelijk te maken, terwijl deze vordering ertoe strekt dat een opsporingsambtenaar dat doet. Toch acht de rechter-commissaris dat verschil niet wezenlijk en gaat hij of zij tot een ‘analoge toepassing’ van artikel 126p Sv over, zodat tot de beëindiging en voorkoming van ernstige strafbare feiten kan worden overgegaan.

Hier gaat het om Telegramkanalen waarbij een persoon in verband wordt gebracht met satanisch-pedofiele misdrijven. De verdachte is veroordeeld alle gedane uitlatingen binnen 48 uur te verwijderen en verwijderd te houden. In de Telegram-groep worden echter vergelijkbare berichten en video’s verspreid. Het voortzetten van de strafbare feiten acht de rechter-commissaris in strijd met de openbare orde. De vordering strekt ertoe dat dat wordt voorkomen. Wel erg kort overweegt de rechter-commissaris dat ‘naar het oordeel van de rechter-commissaris is daarmee aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit voldaan’.

Hof Den Haag legt meer beperkingen op bij doorzoeken smartphones

In een arrest (ECLI:NL:GHDHA:2021:1873) van 26 augustus 2021 over grootschalige oplichting via Markplaats en computervredebreuk, verfijnt het Hof Den Haag het Smartphone-arrest van de Hoge Raad van 4 april 2017 (ECLI:NL:HR:2017:584).

Indien het onderzoek van de gegevens op een digitale gegevensdrager zo verstrekkend is dat op voorhand is te voorzien dat een min of meer compleet beeld kan worden verkregen van bepaalde aspecten van het persoonlijk leven van de gebruiker van die gegevensdrager, dan dient de rechter-commissaris – die de inbeslaggenomen gegevensdragers voor onderzoek overdraagt aan een opsporingsdienst – te bepalen of er beperkingen aan dat onderzoek moeten worden verbonden.

“Bij die beslissing en bij het bepalen van aard en omvang van die eventuele beperkingen zullen factoren als de ingrijpendheid van de inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van de gebruiker van de betreffende gegevensdragers door het onderzoek en de proportionaliteit en subsidiariteit van de te verrichten onderzoekshandelingen in relatie tot de aard en omvang van de verdenking waarop het onderzoek betrekking heeft een rol kunnen spelen. Daarbij kan onder meer worden gedacht aan beperkingen betreffende het aantal te onderzoeken gegevensdragers, beperkingen betreffende de te onderzoeken gegevens (zoals afbeeldingen, communicatie, internetgedrag et cetera) en beperkingen betreffende de periode waarbinnen de te onderzoeken gegevens zijn gegenereerd of op de betreffende digitale-gegevensdrager terecht zijn gekomen. Ook kan worden gekozen voor fasering van toegestane onderzoekshandelingen doordat de rechter-commissaris eventueel tussentijds beslist tot uitbreiding of (verdere) beperking van het toegestane onderzoek.”

In het onderhavige geval heeft een dergelijke toetsing niet kenbaar plaatsgevonden. In de eerste fase is op 24 februari 2016 hoofdzakelijk een aantal Skype-gesprekken onderzocht, maar deze waren niet gericht op de verdachte, waardoor niet onrechtmatig is gehandeld jegens hem. In de tweede fase zijn op 13 april 2016 de hiervoor weergegeven digitale gegevensdragers onderzocht louter ter vaststelling van de identiteit van de gebruiker daarvan. Bij gebreke van andere mogelijkheden voor die vaststelling dan het onderzoeken van een beperkt aantal gegevens op de verschillende digitale gegevensdragers had de rechter-commissaris hiervoor toestemming mogen geven, zodat het hof dit onderzoek niet onrechtmatig acht. Nadien zijn alle gegevensdragers uitvoerig onderzocht. Gegeven de zeer forse omvang van de strafbare feiten waarop het tegen de verdachte ingestelde onderzoek betrekking had en de vrijwel uitsluitend digitale aard van die strafbare feiten en daarmee ook van de mogelijke aanwijzingen van betrokkenheid van de verdachte daarbij, had de rechter-commissaris ook hiervoor toestemming mogen geven, zodat het hof ook dit onderzoek niet onrechtmatig acht.

Ten aanzien van de inbeslaggenomen BTC 0,549 gelast het hof de teruggave aan verdachte. Het hof stelt vast dat dit geldbedrag is aangetroffen in een ‘wallet’ op een Asus laptop. De vraag die de verdediging aan het hof voorlegt is welke waarderingsgrondslag dient te worden gehanteerd om de tegenwaarde van de bitcoins in euro’s te berekenen. Tot een dergelijke waardebepaling is de rechter niet bevoegd. Bij arrest van heden in de zaak van een medeverdachte heeft het hof de teruggave van de Asus laptop aan verdachte gelast. Wanneer de last tot teruggave betrekking heeft op een voorwerp dat reeds is vervreemd – en aldus teruggave daarvan feitelijk niet meer mogelijk is –, dan is art. 119, lid 2, Sv ingevolge art. 353, lid 3, Sv van overeenkomstige toepassing. De omstandigheid dat art. 119, leden 1 en 2, Sv van overeenkomstige toepassing is, brengt mee dat de last tot teruggave is gericht tot de bewaarder van het voorwerp. In geval het voorwerp tegen baat is vervreemd, zal de bewaarder vervolgens overgaan tot uitbetaling van de verkregen opbrengst.

De verdachte wordt in hoger beroep veroordeeld voor 21 maanden gevangenisstraf.

Oprichter Ennetcom B.V. veroordeeld

De rechtbank Rotterdam heeft op 21 september 2021 een oprichter van Ennetcom B.V. veroordeeld (ECLI:NL:RBROT:2021:9085) voor deelname aan een criminele organisatie, gewoontewitwassen, medeplegen van valsheid in geschrift en verboden munitie- en wapenbezit. Daarbij heeft de bestuurder een flinke gevangenisstraf opgelegd gekregen van 54 maanden. De uitspraak is interessant en relevant, omdat het veel verweren van de verdediging bevat die ook in toekomstige EncroChat- en SkyECC-zaken gaan spelen. Het voert te ver in dit bericht op alle verweren in te gaan. Daarom worden de nieuwe en interessante verweren uitgelicht. Zie ook dit nieuwsbericht in het Parool over de zaak.

De verdediging heeft haar stelling dat het Openbaar Ministerie de data slechts heeft gekopieerd om inzage te verkrijgen in alle inhoudelijke communicatie van gebruikers van telefoons en daarmee sprake is van misbruik van bevoegdheden ‘detournement de pouvoir’ volgens de rechtbank niet voldoende onderbouwt. De rechtbank is daarom van oordeel dat de dataset niet door middel van machtsmisbruik of in strijd met fundamentele rechtsbeginselen is verkregen. Het opsporingsonderzoek richtte zich volgens het Openbaar Ministerie op de verdachte rechtspersoon en op de rol van de medeverdachte. Teneinde die strafrechtelijke hypothese te onderzoeken, is het onderzoek gericht op de geldstromen en de digitale infrastructuur van de entiteiten; de servers daaronder begrepen. Voor de verdenking en vervolging van witwassen is het immers van belang dat komt vast te staan dat (een groot deel van) de klanten van de verdachte in de criminaliteit actief zijn en dat dus de omzet van de verdachte direct of indirect afkomstig is uit (enig) misdrijf. Daar komt volgens de rechtbank bij dat de door de verdediging gestelde schending van grondrechten van onbekende derden en het gegeven dat de communicatie van de medeverdachte in andere onderzoeken terecht is gekomen, geen van alle schending opleveren van enig concreet belang van de verdachte rechtspersoon in deze zaak.

De verdediging heeft aangevoerd dat artikel 125i Sv onvoldoende grondslag biedt voor de verkrijging van de data. Het doel van de inzet was immers de verkrijging van onder meer inhoudelijke communicatie tussen de gebruikers en hun contacten. De rechtbank overweegt dat artikel 125la Sv voorschrijft dat in de vast te leggen gegevens die worden aangetroffen bij een doorzoeking op grond van artikel 125i Sv en vergt bovendien een machtiging van de rechter-commissaris. Deze voorwaarden bieden, analoog aan het briefgeheim, extra bescherming aan de verzenders en ontvangers van berichten, die ervan uit mogen gaan dat hun berichten tijdens het ‘transport’ niet zomaar mogen worden gelezen. De rechtbank acht ook artikel 125la Sv van toepassing. Bij het aantreffen van de e-mails mocht de politie dus slechts kennisnemen van de inhoud daarvan voor zover deze klaarblijkelijk van de verdachte rechtspersoon afkomstig waren, voor hem bestemd waren, op hem betrekking hebben of tot het begaan van het strafbare feit hebben gediend, ofwel klaarblijkelijk met betrekking tot die gegevens het strafbare feit is gepleegd. Bovendien was een machtiging van een rechter-commissaris noodzakelijk voorafgaand aan kennisname van de inhoud van de berichten. Het staat vast dat de officier van justitie een dergelijke machtiging niet heeft gevraagd. De rechtbank volstaat met de constatering dat dat sprake is van een vormverzuim, mede omdat de verdachte rechtspersoon niet in haar verdedigingsbelangen geschaad, anders dan dat belastende berichten en notities in het dossier zijn gebruikt.

Het verweer dat de verdediging niet in de gelegenheid is gesteld om de data-analyse inhoudelijk te controleren, verwerpt de rechtbank, omdat de verdediging meer dan eens keren is uitgenodigd om specifiek te benoemen welke data men wenste in te zien, dan wel onder toezicht toegang tot de volledige data te krijgen. De rechtbank onderkent dat het verkrijgen en onderzoeken van dergelijke grote datasets een bedreiging kan vormen van het recht op gelijke proceskansen. De rechtbank is het ook eens met de verdediging dat zij in het kader van het recht op een eerlijk proces (en dus gelijke proceskansen) moet kunnen controleren of de door Hansken geproduceerde resultaten betrouwbaar zijn. Daartoe mag van de verdediging echter wel worden verwacht dat zij concreet maakt op welke punten deze controle – al dan niet door een deskundige – moet plaatsvinden en dat heeft de verdediging nagelaten.

Veroordeling voor GGD-datadiefstal

Op 14 september 2021 heeft de rechtbank Midden-Nederland een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBMNE:2021:4419) voor computervredebreuk, vanwege het binnendringen in het CoronIT-systeem, het overnemen van de gegevens van 98 personen en vervolgens tegen betaling beschikbaar stellen van die gegevens via Snapchat, Instagram, Facebook en Telegram. Het CoronIT-systeem is ontwikkeld voor de GGD ten behoeve van het maken van testafspraken, het uitvoeren van bron- en contactonderzoek omtrent Covid-19 besmettingen en het inplannen van afspraken voor vaccinaties. Via Telegram, Snapchat en Whatsapp heeft de verdachte ook gegevens gedeeld met derden. De verdachte heeft hiervoor €50,- aan Bitcoin ontvangen. De verdachte wordt door de rechters veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 maanden, waarvan 5 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar.

Zeer interessant is de overweging omtrent computervredebreuk. De verdachte had uit hoofde van zijn werk voor de GGD rechtmatig toegang tot het CoronIT-systeem, en vrije toegang tot de personeelsgegevens. Daarom is het de vraag of sprake is van wederrechtelijk binnendringen in een geautomatiseerd werk. De rechtbank overweegt dat met de strafbaarstelling in artikel 138ab van het Wetboek van Strafrecht aansluiting is gezocht bij de bestaande strafbaarstelling betreffende de huisvredebreuk. Een wachtwoord kan daarbij worden aangemerkt als een sleutel die de gebruiker toegang geeft tot het systeem of tot een deel daarvan. Wanneer de autorisatie die verleend is voor delen van het geautomatiseerde werk wordt overschreden, kan een sleutel, door het onbevoegd gebruik maken daarvan, een valse sleutel worden. Aan de verdachte was deze toegang tot het CoronIT-systeem verschaft om, uitsluitend in het kader van de uitoefening van zijn werk enkel en alleen de gegevens in te zien van de personen met wie hij via de test- en vaccinatielijn contact had. De verdachte heeft een cursus gevolgd waarin werd uitgelegd hoe hij moest omgaan met persoonsgegevens en heeft een geheimhoudingsverklaring getekend. De gegevens van personen die niet via de test- en vaccinatielijn met verdachte in contact werden gebracht, behoefde en behoorde verdachte niet in te zien. Hieruit volgt volgens de rechtbank dat de verdachte weliswaar was geautoriseerd, maar onbevoegd ter zake van de gegevens van de personen die hij op eigen initiatief heeft opgezocht, zich opzettelijk en wederrechtelijk de toegang heeft verschaft tot het CoronIT-systeem. De verdachte wist dat hij zich in een beveiligd systeem bevond en heeft doelbewust de beveiliging van dat systeem doorbroken, met een ander doel dan het uitvoeren van zijn werkzaamheden. Daarmee is opzettelijk en wederrechtelijk een geautomatiseerd werk binnengedrongen met behulp van een valse sleutel. Dat betekent dan ook dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan computervredebreuk, zoals omschreven in artikel 138ab Sr.

Voor de onderbouwing van dit standpunt verwijst de rechtbank naar het arrest van het Hof Den Bosch 4 mei 2020, ECLI:NL:GHSHE:2020:1514 en de conclusie van AG Spronken bij de Hoge Raad van 31 augustus 2021, ECLI:NL:PHR:2021:777. De Advocaat-Generaal toont in rechtsoverweging 5.30 de zelfreflectie dat

“de reikwijdte van het wederrechtelijk binnendringen zoals strafbaar gesteld in art. 138ab lid 1 Sr potentieel erg groot wordt. Immers een werknemer die uit nieuwsgierigheid grasduint in de voor hem met wachtwoord toegankelijke systemen zal dat (op basis van interne regels) al snel onbevoegd kunnen doen, omdat dit niet altijd (strikt) noodzakelijk is voor de functie-uitoefening. Ook indien de gegevens alleen worden bekeken en niet overgenomen zal reeds sprake zijn van het overtreden van het bepaalde in art. 138ab lid 1 Sr (het binnendringen).”

Zoals subsidiair ook ten laste is gelegd kon mogelijk ook het opzettelijk en wederrechtelijk overnemen van niet-openbare gegevens uit een geautomatiseerd werk (artikel 138c Sr) worden bewezen. Deze bepaling is ook bedoeld voor gevallen waarin de dader rechtmatige toegang heeft tot de gegevens, maar deze wederrechtelijk overneemt (Kamerstukken II 2015/16, 34372, nr. 3, p. 64). Voor dit een artikel staat een lagere gevangenisstraf dan voor computervredebreuk. Als de gegevens vervolgens ter beschikking worden gesteld (via WhatsApp) bijvoorbeeld zou overigens ook sprake kunnen zijn van het delict ‘heling van gegevens’ (139g Sr), maar dat is in deze zaak niet ten laste gelegd.

Veroordeling grooming virtuele minderjarige

De rechtbank Gelderland veroordeelde op 13 september 2021 een 62-jarige verdachte voor grooming van een virtueel meisje van 14 jaar (ECLI:NL:RBGEL:2021:4859). Hij krijgt een gevangenisstraf van 4 maanden opgelegd met een proeftijd van drie jaar en een werkstraf van 200 uur. Sinds de Wet computercriminaliteit III is ook het grooming van een virtuele creatie van een persoon die de leeftijd van zestien jaren nog niet heeft bereikt strafbaar.

Een getuige heeft verklaard dat ze lid was geworden van de groep ‘Pedofiel ontmaskerd.nl’ en daarom een account heeft gemaakt op Chatplaza (in dat kader vond ik dit nieuwsbericht over dat ‘pedohunten’ nu minder voorkomt interessant). Een van de personen die op het bericht reageerde en verder vroeg, was de verdachte. De verdachte vroeg haar om verder te praten op ‘KIKplaza.’ Via KIK heeft ze verdachte zeker drie keer verteld dat ze 14 jaar was en verdachte vertelde dat hij 51 of 61 jaar was. Eerst gingen de gesprekken over school en dagelijkse dingen, maar al snel vroeg hij naar dominantie en sprak hij over vastbinden. Hij wilde een afspraak maken in het bos om te zoenen, knuffelen en strelen. Die afspraak kwam tot stand doordat verdachte zei dat ze elkaar moesten zien. Zij had naar hem gemaild dat dat kon omdat haar moeder niet thuis zou zijn. Aan de hand daarvan hebben ze afgesproken. Dat was op 27 november 2020 in Apeldoorn.

Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat bewezen kan worden verklaard dat de verdachte een ontmoeting met een virtueel persoon heeft voorgesteld. Dit volgt naar het oordeel van de rechtbank uit de hiervoor aangehaalde berichten, waarin de verdachte meermalen vraagt naar en zinspeelt op een daadwerkelijke ontmoeting en zo steeds de gelegenheid creëert om een ontmoeting te laten plaatsvinden. Uit de expliciet seksuele inhoud van het chatverkeer tussen verdachte en de virtuele persoon dat voorafging aan deze afspraak, trekt de rechtbank verder de conclusie dat verdachte deze afspraak heeft gemaakt met het oogmerk om seksuele of ontuchtige handelingen met het virtuele meisje te plegen. Dat, zoals verdachte ter zitting heeft verklaard, hij alleen met haar wilde gaan wandelen, vindt de rechtbank gelet op de inhoud van de berichten niet geloofwaardig.

Cybercrime jurisprudentieoverzicht september 2021

6 september 202113 september 2021jjoerlemans Een reactie plaatsen

Veroordeling op basis van bewijs uit Sky ECC

Op 19 augustus 2021 heeft de rechtbank Amsterdam een van de eerste verdachten veroordeeld (ECLI:NL:RBAMS:2021:4320) (mede) op basis van de berichten die zijn veilig gesteld van de ‘cryptochat-app’ ‘Sky ECC’. In een operatie van Belgische, Franse en Nederlandse opsporingsinstanties in maart 2021 zijn honderden miljoenen berichten van ongeveer 70.000 Sky ECC-gebruikers onderschept. Deze berichten worden onderzocht op strafbare feiten, waarna opsporingsonderzoeken worden opgestart. Volgens Europol waren veel personen naar Sky ECC overgestapt na de EncroChat operatie in 2020. Wereldwijd maakten 170.000 personen gebruik van de tool, waarbij 3 miljoen berichten per dag tussen gebruikers werden verstuurd. Ongeveer 20 procent van de klanten komen volgens Europol uit België en Nederland. De servers van de elektronische communicatiedienst stonden in de Europese Unie.

In het onderzoek ‘26Chesham’ staat de uitvoer van cocaïne centraal. Het opsporingsonderzoek 26Chesham is gestart naar aanleiding van informatie afkomstig uit het onderzoek ‘26Argus’. 26Argus betreft het onderzoek naar een berichtenapp Sky ECC. Het bedrijf installeerde versleutelingssoftware op iPhones, Google Pixels, Blackberry’s en Nokia’s. Het berichtenverkeer liep via servers in Frankrijk en Canada. De rechtbank overweegt verder dat de CEO en werknemers van Sky Global in de Verenigde Staten zijn aangeklaagd wegens het opzettelijk faciliteren van criminele organisaties. In het onderzoek 26Argus worden chats van de gebruikers van deze software en cryptotelefoons op basis van vooraf door de rechters-commissaris in dat onderzoek goedgekeurde trefwoorden onderzocht.

De verdediging voert aan dat sprake is van vormverzuimen, omdat de officier van justitie heeft nagelaten tijdig de essentiële stukken te overleggen die nodig zijn om te kunnen toetsen of het gebruik van informatie uit het onderzoek 26Argus rechtmatig is geweest. Op deze wijze wordt de verdediging ervan weerhouden de verdediging effectief uit te kunnen voeren, waardoor de rechten van verdachte worden geschonden. De rechtbank overweegt dat – omdat verdachte zelf heeft verklaard dat hij niet actief gebruik heeft gemaakt van zijn Sky ECC-telefoon en dat hij daarop geen berichten heeft gezien – ‘het de rechtbank niet duidelijk wat het vermeende vormverzuim voor nadelige gevolgen voor de verdachte heeft gehad’. De verweren slagen daarom niet.

De rechtbank neemt de aanwezigheid van ‘encrypted telefoons’ bij alle vier de verdachten in aanmerking. Volgens de rechtbank is ‘het is een feit van algemene bekendheid dat criminelen met zulke telefoons over de uitvoering van strafbare feiten communiceren, omdat de daarmee verzonden versleutelde berichten moeilijk te onderscheppen zijn’. Gebleken is dat ‘aan de Sky-id van [naam 1] op 8 maart 2021 een bericht is gestuurd met het adres waar hij vlak daarna door [verdachte] is opgehaald en naar de loods is gebracht’. Dat ook over het transport is gecommuniceerd met encrypted telefoons blijkt ‘uit het bericht dat op de Sky ECC-telefoon van [naam 1] is aangetroffen, betreffende het adres waar hij op 8 maart [verdachte] zou ontmoeten’.

De rechtbank acht bewezen het medeplegen van een poging tot uitvoer van 125 kilogram cocaïne op 8 maart 2021 te Cruquius alsmede het medeplegen van het opzettelijk aanwezig hebben van die cocaïne op diezelfde dag bewezen. De verdachte in deze zaak krijgt een gevangenisstraf opgelegd van 5 jaar.

Beslissing inzake inzet bevoegdheden EncroChat

Ik heb mijn cybercrime jurisprudentieoverzicht al meerdere keren strafzaken besproken (zie hier, hier en hier) die voortvloeien uit de EncroChat-operatie, waarbij miljoenen berichten zijn verzameld en geanalyseerd door politie en justitie. Uit deze operatie komen nog steeds strafzaken uit voort, waarvan in deze rubriek er één wordt uitgelicht, omdat het een nieuwe ontwikkeling betreft.

De rechtbank Den Haag besliste op 25 augustus 2021 over onderzoekwensen in verband met EncroChat (ECLI:NL:RBDHA:2021:9368). Het meest relevante onderdeel van de beslissing is het onderdeel over de verstrekking van (ook onderliggende gegevens) bij de machtiging van de rechter-commissaris voor het gebruik van EncroChat-gegevens voor strafzaken.

De verdediging voert aan dat de officier van justitie inmiddels de machtiging van de rechter-commissaris d.d. 27 maart 2020 bij de stukken heeft gevoegd, voorzien van een begeleidende brief van het OM d.d. 7 juli 2021. De voeging heeft plaatsgevonden op grond van de volgende overweging die door diverse rechtbanken (in vrijwel gelijkluidende zin) is gebruikt:

Het feit dat de rechter-commissaris diverse voorwaarden heeft gesteld aan het gebruik van de dataset 26Lemont voor andere opsporingsonderzoeken, doet vermoeden dat de rechter-commissaris belangen van de gebruikers heeft afgewogen tegen de relevante opsporingsbelangen en daarbij aan de vereisten van subsidiariteit en proportionaliteit heeft getoetst. De rechtbank kan dit op basis van de nu verkregen stukken echter niet nagaan. Zowel de verdediging als de rechtbank beschikt slechts over het dictum van de 126uba-machtiging en niet over de inhoudelijke afwegingen van de rechter-commissaris om tot verlening van de machtiging over te gaan. De rechtbank wil op dit punt nader worden geïnformeerd.

De rechtbanken willen dus vooral geïnformeerd worden over de afweging die de rechter-commissaris bij het opstellen van de voorwaarden voor het gebruik van de dataset heeft gemaakt met betrekking tot de belangen van de gebruikers en welke toets hij ten aanzien van de subsidiariteit en proportionaliteit heeft aangelegd.

De verdediging heeft echter nog een ander punt naar voren gebracht, namelijk het gebruik van de bevoegdheid van artikel 126uba Sv. De rechter-commissaris constateert dat de machtiging niet alle door de verdediging opgeworpen vragen lijkt te beantwoorden. De (deels gezwarte) machtiging bevat bijvoorbeeld niet (expliciet/zichtbaar) alle onderdelen van het bevel, zoals is voorgeschreven in artikel 126uba lid 3 juncto 126nba lid 4 Sv. In de machtiging wordt wel verwezen naar de vordering (p. 5: “machtigt (…) overeenkomstig de vordering”), processen-verbaal van de politie en een brief van de officier van justitie, maar deze stukken zijn niet gevoegd. Naar het oordeel van de rechter-commissaris moet de verdediging in de gelegenheid worden gesteld een rechtmatigheidstoets uit te voeren naar het gebruik/de verwerking van deze data met het oog op een eventueel verweer daaromtrent. Daarvoor kan niet worden volstaan met de machtiging, ook de andere daaraan gerelateerde stukken – zoals de vordering, de onderliggende processen-verbaal, de genoemde brief en het/de op de machtiging gevolgde bevel(en) (verzoek 1) – zullen moeten worden verstrekt. Datzelfde geldt voor de verlengingen (verzoek 2).

De rechter-commissaris ziet onder ogen dat het voegen van al deze stukken (in hun geheel) gevoelig ligt. Zo staat in de begeleidende brief bij het verstrekken van de machtiging beschreven dat het respecteren van het staatsgeheim van Frankrijk meebrengt dat door de zaaksofficieren van 26Lemont is besloten om de passages in de beschikking die op dat deel betrekking hebben, zwart te maken.

De rechter-commissaris is van oordeel dat de afweging welke stukken (en welke delen daaruit) wel en niet gevoegd kunnen worden, niet (uitsluitend) bij het OM moet liggen. De rechter- commissaris verwijst daarvoor naar artikel 149b Sv: als de officier van justitie vanwege belangen als vermeld in artikel 187d lid 1 Sv, zoals een zwaarwegend opsporingsbelang, de voeging van bepaalde stukken of gedeelten daarvan bij de processtukken achterwege wil laten, behoeft hij daartoe een schriftelijke machtiging van de rechter-commissaris.

Gelet op het voorgaande zal de rechter-commissaris beslissen dat de verzoeken 1 en 2 zullen worden toegewezen en dat de betreffende 126uba-machtiging en de daaraan gerelateerde stukken in beginsel volledig en ongezwart bij de processtukken dienen te worden gevoegd. Wel staat daarbij de weg van artikel 149b Sv open. De rechter-commissaris kan op vordering van de officier van justitie een machtiging verlenen om bepaalde stukken niet te voegen of onderdelen daaruit te ‘zwarten’. Anders dan de rechtbank kan de rechter-commissaris wel kennisnemen van de volledige inhoud van de stukken. Voor de goede orde merkt de rechter-commissaris op dat deze beslissing ook geldt voor de 126uba- machtiging die inmiddels al deels gezwart door het OM bij de stukken is gevoegd. Deze machtiging zal in beginsel ongezwart moeten worden gevoegd, tenzij de rechter-commissaris een machtiging voor het zwarten van bepaalde delen heeft verleend. De rechtbank is het hier mee eens.

Veroordeling voor professionele sextortion

Op 28 juli 2021 heeft de rechtbank Den Haag een uitspraak gewezen in een opvallende ‘sextortion-zaak’ (ECLI:NL:RBDHA:2021:8203). De verdachte wordt veroordeeld voor deelname aan een criminele organisatie (art. 140 Sr) die tot oogmerk had het plegen van oplichting (art. 326 Sr), afdreiging (art. 318 Sr) en gewoontewitwassen (art. 420ter Sr). Op sociale media is een groot aantal slachtoffers met gebruik van nepaccounts gelokt en vervolgens benaderd met – tegen betaling – het aanbod van een ontmoeting met een vrouw voor een seksdate of naaktfoto’s van een vrouw. De politie heeft 39 slachtoffers geïdentificeerd die ingegaan zijn op dit aanbod en/of een naaktfoto hebben gestuurd van zichzelf.

Uit de bewijsmiddelen leidt de rechtbank af dat steeds op min of meer dezelfde manier te werk werd gegaan. Een mogelijk slachtoffer (door de verdachten ook wel aangeduid als ‘clannies’) werd op internet of via sociale media met gebruikmaking van nepaccounts tegen betaling een afspraak of (naakt)foto’s aangeboden. Uit verklaringen van meerdere verdachten is duidelijk geworden dat dit bekend stond als ‘schetsen’. Na betaling bleef de afspraak of het beeldmateriaal uit. Het slachtoffer werd na betaling onder druk gezet om meer te betalen onder dreiging van openbaarmaking van de contacten tussen het slachtoffer en het betreffende account. Ook werd slachtoffers gevraagd een naaktfoto van zichzelf te sturen. Wanneer slachtoffers aan dat verzoek voldeden, werd vervolgens gedreigd de foto te verspreiden onder familie en vrienden, tenzij er zou worden betaald. (Soms bleef het overigens niet bij dreiging). Om de bedreigingen kracht bij te zetten, werden slachtoffers vaak benaderd op verschillende van hun sociale media. De slachtoffers ontvingen, om de gevraagde betalingen te kunnen verrichten, vaak opeenvolgende betaalverzoeken, al dan niet via ‘Tikkie’, vanaf rekeningen van een of meer personen. Het geld dat met deze praktijken werd verkregen, werd over verschillende rekeningen verspreid en vervolgens contant opgenomen of doorgeboekt.

Over bovenstaande feiten en omstandigheden is door de verdediging geen verweer gevoerd. De rechtbank stelt vast dat de handelingen die gepaard gingen met de hierboven beschreven werkwijze een behoorlijke mate van samenwerking en coördinatie vereisten, te weten het maken en promoten van nepaccounts, het contact leggen met en informatie verzamelen over potentiële slachtoffers, het sturen en ontvangen van foto’s, het sturen van betaalverzoeken vanaf verschillende bankrekeningen waarbij vaak gebruik werd gemaakt van dezelfde codes/afkortingen, en het opnemen van (grote) contante bedragen na al dan niet losse overboekingen. Uit de werkwijze blijkt ook van een zekere rolverdeling binnen de organisatie als afdreiger/oplichter en geldezel/bank, welke rollen de diverse leden afwisselend vervulden. Samen met de onderlinge verbanden tussen de incidenten en de verdachten, duidt dit alles naar het oordeel van de rechtbank op een samenwerkingsverband met een zekere duurzaamheid en structuur. De organisatie legde een duidelijke stelselmatigheid aan de dag gelet op de organisatiegraad van het handelen en het grote aantal slachtoffers.

De rechtbank is op basis van de bewijsmiddelen in onderlinge samenhang bezien van oordeel dat er sprake is geweest van een criminele organisatie, waarvan het oogmerk was het plegen van afdreiging, oplichting en gewoontewitwassen.

Het merendeel van de in het onderzoek geïdentificeerde slachtoffers was minderjarig ten tijde van de misdrijven. Veel van hen hebben tegenover de politie verklaard over vaak langdurige gevoelens van angst die de feiten bij hen teweeg hadden gebracht. De daders hebben de slachtoffers misleid en bedreigd en gevoelens van schaamte en angst maximaal uitgebuit om hen zoveel mogelijk geld afhandig te maken. Gebleken is dat slachtoffers uit schaamte en/of angst nauwelijks op eigen initiatief aangifte doen van dergelijke afdreigingen en oplichtingen. Dat de verdachte heeft deelgenomen aan een organisatie die zozeer gericht was op winstbejag ten koste van de slachtoffers rechtvaardigt volgens de rechtbank op zichzelf al een forse straf. Tegelijkertijd houdt de rechtbank ook rekening met de (zeer) jonge leeftijd van de verdachte (15 jaar) ten tijde van de bewezenverklaarde feiten. De rechtbank heeft bij de bepaling van de op te leggen straf ook meegewogen dat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn, terwijl het – omvangrijke – opsporingsonderzoek naar deze ernstige verdenkingen al in januari 2020 was afgerond. De verdachte wordt voor het onvoorwaardelijke deel van zijn straf veroordeeld tot de tijd die de verdachte in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht.

Heimelijk filmen van seksuele handelingen

Op 23 augustus 2021 heeft de rechtbank Amsterdam een 51-jarige man veroordeeld (ECLI:NL:RBAMS:2021:4470) tot 10 maanden gevangenisstraf (waarvan 4 voorwaardelijk) voor het heimelijk maken van opnamen in de slaapkamer van een woning waar hij als schoonmaker werkte. Dit vond plaats via het hacken van een router met verkregen inloggegevens van het WiFi-netwerk en het plaatsen van een IP-camera gericht op een bed. De verdachte wordt veroordeeld voor computervredebreuk, het plaatsen van afluisterapparatuur en het opzettelijk en wederrechtelijk vervaardigen van en het ter beschikking hebben van afbeeldingen van seksuele aard van de aangeefster en haar vriend.

Op grond van het dossier en de verklaring van verdachte stelt de rechtbank vast dat verdachte een camera in de kamer van aangeefster heeft geplaatst en deze heeft verbonden met het wifi-netwerk. Om toegang te krijgen tot het wifi-netwerk heeft verdachte het wifi-wachtwoord gebruikt dat hij van aangeefster had gekregen om via internet muziek te kunnen luisteren. Omdat de verdachte het wifi-wachtwoord heeft gebruikt met een ander doel dan waarvoor deze aan hem was verstrekt, is de rechtbank van oordeel dat verdachte opzettelijk wederrechtelijk is binnengedrongen in een geautomatiseerd werk (de router dan wel het wifi-netwerk), door middel van een valse sleutel.

Op de SD-kaart in de IP-camera zijn filmpjes aangetroffen waarop te zien is dat aangeefster en haar vriend seksuele handelingen verrichten. De rechtbank overweegt dat aangeefster en haar vriend geen toestemming hebben gegeven voor het plaatsen van de camera en het filmen. Gelet op de bedoeling van verdachte met het ophangen van de camera acht de rechtbank de verklaring van verdachte dat het niet zijn bedoeling was om filmpjes op te slaan niet aannemelijk. Hierbij speelt tevens mee dat verdachte een grote hoeveelheid filmpjes heeft opgeslagen op verschillende gegevensdragers en hij ter terechtzitting heeft verklaard geïnteresseerd te zijn in “voyeur”-filmpjes van internet en dat hij deze vaak opslaat. Op grond van het voorgaande acht de rechtbank dan ook bewezen dat verdachte opzettelijk en wederrechtelijk videobeelden heeft vervaardigd waarop te zien is dat aangeefster en haar vriend seksuele handelingen verrichten. De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte geen beschikking heeft gehad over de SD-kaart in de camera, omdat die zich in de woning van aangeefster bevond. De rechtbank verwerpt dit verweer. Hoewel de camera met daarin de SD-kaart zich in de woning van aangeefster bevond, had verdachte daar – tot het moment van de ontdekking van de camera – wel degelijk beschikkingsmacht over.

Het openbaar ministerie verweet de verdachte ook dat hij grote hoeveelheid filmpjes van onbekende personen heeft gemaakt, op dezelfde manier gemaakt als de filmpjes van de aangeefster. De filmpjes zijn allemaal gemaakt met een IP-camera en hebben het bed als centraal punt in beeld. De rechtbank vindt het echter niet bewezen dat verdachte foto’s of beelden heeft opgenomen in een Bed & Breakfast en dat hij de beschikking heeft gehad over die beelden terwijl hij wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat die beelden wederrechtelijk waren opgenomen (artikel 139h Sr). De verdachte wordt daarvan vrijgesproken, omdat niet bekend is wie de personen zijn die zijn gefilmd, of het filmen zonder hun toestemming heeft plaatsgevonden (er zijn geen aangiftes gedaan) en waar de beelden zijn opgenomen. Ook is niet komen vast te staan dat verdachte degene is die een camera heeft opgehangen en de betreffende personen heeft gefilmd. Al met al bevindt zich in het dossier te weinig informatie over deze beelden om tot een bewezenverklaring van het ten laste gelegde te komen. De rechtbank kan op basis van het dossier niet vaststellen dat de beelden wederrechtelijk zijn vervaardigd.

De verdachte wordt veroordeeld voor en de vergoeding van 190 euro materiële en 1000 euro immateriële schade.

Veroordeling voor ontwikkelen van betaalomgeving voor phishing

Op 2 juli 2021 heeft het Hof Arnhem-Leeuwarden een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:GHARL:2021:6521) voor voorbereidingshandelingen gericht op het plegen van computervredebreuk. De verdachte heeft een niet van echt te onderscheiden betaalomgeving ontwikkeld en deze omgeving aan andere personen verstrekt om phishing-activiteiten mogelijk te maken. Daarmee heeft de verdachte een technisch hulpmiddel dat hoofdzakelijk geschikt gemaakt of ontworpen is tot het plegen van computervredebreuk (art. 139d Sr jo 138ab Sr).

Slachtoffers werden gevraagd 1 cent over te maken om (zogenaamd) de betrouwbaarheid van te controleren. Hierbij werd de betaalomgeving van de verdachte gebruikt, waarheen de slachtoffers werden geleid.

De verdachte is inmiddels werkzaam in de ICT-branche en lijkt volgens de rechtbank ‘op meerdere terreinen – hij heeft werk, een vaste relatie en een kind – zijn leven in de goede richting ter hand te hebben genomen’. Ook is de redelijke termijn van de berechting van deze zaak overschreden. Een en ander brengt het hof ertoe een de verdachte te veroordelen tot een gevangenisstraf van 20 maanden, waarvan 10 maanden voorwaardelijk en een proeftijd van 3 jaar.

WhatsApp-fraude

Op 23 juli 2021 heeft de rechtbank Rotterdam een minderjarige verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBROT:2021:7807) voor oplichting (WhatsApp- en Tikkie-fraude), het medeplegen van computervredebreuk, verboden vuurwapenbezit en gewoontewitwassen.

De werkwijze was als volgt. De verdachten beschikten over een telefoonnummer van een WhatsApp-gebruiker. De verdachten vroegen een verificatiecode voor het account dat zij over wilde nemen. Deze code werd vervolgens door WhatsApp via sms verstuurd naar de gebruiker van dat telefoonnummer. Vervolgens stuurden de verdachten aan deze gebruiker een bericht met het verzoek om de verificatiecode door te sturen. Dit bericht werd verzonden namens iemand uit de contactenlijst van het beoogde slachtoffer, van wie zij al eerder het account hadden overgenomen. Op die manier lijkt het voor het beoogde slachtoffer alsof hij of zij het verzoek krijgt van een bekende. Na het ontvangen van de verificatiecode voerden de verdachten deze code in en kregen zij op deze manier toegang tot het WhatsApp-account van het slachtoffer. Daarna stuurden zij iedereen uit de contactenlijst van het slachtoffer een bericht met de vraag of zij geld konden lenen. Zij namen daarmee WhatsApp-accounts van willekeurige personen over en benaderden via die WhatsApp-accounts vrienden en familieleden van die personen. Het oorspronkelijke, echte, account werd geblokkeerd en de verdachten deden zich voor als de persoon van wie het WhatsApp-account was. Zij meldden aan de vrienden en familieleden van die persoon dat zij dringend financiële hulp nodig hadden. Veelgebruikte excuses daarbij waren dat het om een spoedgeval ging en dat zij even niet bij hun spaargeld konden.

Als de vrienden en familieleden bereid waren om te helpen, kregen zij van de verdachten een Tikkie-betaalverzoek toegestuurd. Als daar een bevestigend antwoord op kwam, werd een Tikkie betaalverzoek voor het genoemde bedrag gestuurd. Deze betalingen kwamen terecht op bankrekeningen van geldezels. De ontvangen bedragen werden zo snel mogelijk opgenomen bij de pinautomaat. Op die manier werden de contacten van het overgenomen WhatsApp-account opgelicht en werd veel geld verdiend.

Voor de bewijsvoering zijn betaalverzoeken na oplichting van de slachtoffers op de mobiele telefoons van de verdachte en (onder andere) het IP-adres van de woning van de verdachte op die dag op de internetbankieren-omgeving van vier van de vijf begunstigde bankrekeningnummers ingelogd. De rechtbank achtte in deze zaak de oplichting van dertien slachtoffers en tweemaal computervredebreuk bewezen. De rechtbank ging ervan uit dat dit slechts het topje van de ijsberg is geweest en dat er door de verdachte en zijn medeverdachte meer slachtoffers zijn gemaakt. Op basis van de verklaring ter zitting van de verdachte zelf, waaruit volgt dat hij 20% van het bedrag ontving dat op basis van een Tikkie betaalverzoek werd overgemaakt en dat hij in totaal €20.000,- zou hebben verdiend met de door hem gepleegde WhatsApp-fraude, hebben hij en zijn medeverdachte hun slachtoffers in ieder geval voor een totaalbedrag van €100.000,- benadeeld. Uitgaande van de gemiddelde bedragen die de slachtoffers in de ten laste gelegde feiten hebben overgemaakt, gaat het daarmee bij de oplichting alleen al om meer dan honderd slachtoffers. Naast de WhatsApp-fraude heeft de verdachte zich ook schuldig gemaakt aan het witwassen van grote contante geldbedragen van in totaal ruim €75.000,- en luxe schoenen. Tot slot heeft de verdachte op zijn slaapkamer een vuurwapen en kogelpatronen voorhanden gehad.

De minderjarige verdachte is veroordeeld voor 282 dagen jeugddetentie waarvan 180 dagen voorwaardelijk, een werkstraf van 180 uur, en een proeftijd van 2 jaar met bijzondere voorwaarden.

Daarnaast heeft de rechtbank Overijssel op 9 augustus 2021 een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBOVE:2021:3149) voor oplichting. De man maakte samen met zijn mededaders in 1,5 jaar tijd zo’n 18 slachtoffers. Het begon met oplichting via WhatsApp en Marktplaats, uiteindelijk deed hij zich zelfs voor als fraudebestrijder bij een bank. De groep koos vooral slachtoffers met een hogere leeftijd uit.

Hij ging daarbij als volgt te werk. Hij benaderde slachtoffers en won het vertrouwen door zich voor te doen als dochter van de aangeefster. Vervolgens werd haar verzocht om geld over te maken voor de aanschaf van een nieuwe telefoon en laptop. Dit geld kwam terecht op een bankrekening waarover verdachte de beschikking had. Ook heeft hij mensen via Markplaats opgelicht, door zich als potentiële koper voor te doen en ‘ter verificatie’ een phisinglink te sturen. Daardoor werden de slachtoffers overgehaald tot het afgeven van inloggegevens van hun internetbankierenaccounts, waarna er bedragen van hun bankrekeningen werden afgehaald. Om deze vorm van oplichting mogelijk te maken heeft verdachte geldezels geronseld. Daarna werd de oplichting door verdachte en diens medeverdachten nog geavanceerder, stelselmatiger en grootschaliger uitgevoerd. Verdachte belde zijn slachtoffers, die bewust werden uitgekozen vanwege hun hogere leeftijd, volgens een vaststaand script en deed zich voor als een medewerker van de fraude afdeling van de bank waar het slachtoffer bankierde. Verdachte ontfutselde zijn slachtoffers op die manier codes om te kunnen inloggen op het internetbankierenaccount van zijn slachtoffers. Verdachte en zijn medeverdachten waren dan in staat om alle aan dit account gekoppelde rekeningen te beheren. Het afgeboekte geld werd vaak meteen overgeboekt naar een tussenrekening, vermoedelijk om cryptovaluta aan te schaffen. Soms werden meerdere slachtoffers op één dag gebeld. Een enkele keer werd dertig keer door een aangeefster een bedrag afgeboekt tot een bedrag van maar liefst € 28.795,00. De verdachte heeft volgens de rechtbank eraan bijgedragen dat het vertrouwen van de vijftien veelal oudere slachtoffers op grove wijze is geschaad en heeft misbruik gemaakt van zijn slachtoffers enkel en alleen ten behoeve van zijn eigen financiële gewin. Dit soort digitale oplichtingspraktijken hebben tot gevolg dat mensen minder vertrouwen hebben in elektronisch bankieren. De rechtbank rekent dat verdachte zwaar aan.

Gezien de ernst van de gepleegde feiten en de lange periode waarin deze hebben plaatsgevonden, kan naar het oordeel van de rechtbank niet anders worden gereageerd dan met het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van aanmerkelijke duur, ondanks dat verdachte deels wordt vrijgesproken van hetgeen hem ten laste is gelegd. De verdachte is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 30 maanden waarvan 10 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaar en bijzondere voorwaarden.

Jurisprudentieoverzicht cybercrime maart-april-mei 2021

30 april 202112 november 2021jjoerlemans 1 reactie

Ook in hoger beroep veroordeling in TorRAT-zaak

Op 30 maart 2021 heeft het Hof Den Haag een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:GHDHA:2021:587) voor gewoontewitwassen en deelnemen aan een criminele organisatie waarvan de verdachte de leider was. Het hof heeft een gevangenisstraf opgelegd van 19 maanden en de vorderingen van de benadeelde partijen (banken) zijn gedeeltelijk toegewezen.

De verdachte heeft samen met de medeverdachten rekeninghouders van twee banken benadeeld. Via “spamruns” werden duizenden mails verstuurd naar mkb-rekeninghouders in de zakelijke sector. In de mails zat een link naar een (ogenschijnlijk) openstaande factuur of ander (PDF-)bestand. Dat was in werkelijkheid een programma dat in het geval van aanklikken ongemerkt kwaadaardige software, in casu “TorRAT-malware”, op de computers van de gebruikers achterliet. Bij het gebruik van internetbankieren paste de malware het bankrekeningnummer, de naam van de begunstigde en de omschrijving van de betaling aan, zonder dat dit voor de gebruiker van die computer (direct) zichtbaar was. Op deze wijze werden betalingen door de TorRAT-malware omgeleid naar de bankrekeningen naar money mules (personen die hun rekening, bankpas en pincode, al dan niet vrijwillig, ter beschikking hadden gesteld voor gebruik door anderen). Het zeer uitgebreide arrest is met name lezenswaardig vanwege de nog niet eerder vertoonde gedetailleerde technische overwegingen over de werking van TorRAT (compleet met screenshots van de softwarecode, zoals:

(voor het eerst volgens mij!)

Ook de wijze waarmee met de malware geld kon worden verdiend, wordt uitgebreid beschreven. Zie ook mijn annotatie in Computerrecht 2016/175 over deze zaak in eerdere instantie.

Het Hof Den Haag licht toe dat TorRAT bestond uit twee elementen, de software zelf en configuratiebestanden. Voor de toerekeningsvraag was het onderzoek aan deze configuratiebestanden door een deskundige van het NFI in het bijzonder van belang. Het hof was van oordeel dat de genoemde transacties konden worden toegerekend aan TorRAT.

Na installatie van de software op een computer als gevolg van het klikken op een link in een spammail zocht de aldus geïnfecteerde computer contact met een C&C-server. Uniek aan TorRAT was dat deze C&C-server zich veelal bevond in een Tor-netwerk (ook bekend als het darkweb of darknet). De C&C-server voorzag TorRAT regelmatig van nieuwe configuratiebestanden.

Het hof is van oordeel dat de dadergroep van de verdachte en zijn medeverdachten met toepassing van de TorRAT-malware een groot aantal transacties heeft beïnvloed. Het hof heeft per (cluster van) transacties aangegeven welke feiten en omstandigheden hebben geleid tot de vaststelling of deze wel of niet aan de TorRAT-malware kunnen worden toegerekend. Voor deze vorm is gekozen nadat de verdediging volgens het hof terecht aanvoerde dat niet duidelijk is geworden aan de hand van welke criteria de transacties zijn aangemerkt als frauduleuze transacties die via TorRAT zijn veroorzaakt. Daarvoor is de hulp van een deskundige van het NFI ingeroepen.

De betalingen die door de TorRAT-malware werden omgeleid naar de bankrekeningen van daartoe geworven zogeheten money mules. De geldbedragen werden vervolgens zo snel mogelijk aan het zicht van de banken en politie en justitie onttrokken door deze — al dan niet met tussenkomst van een tweedelijns-money mule waar het geld naar werd doorgeboekt — zo snel mogelijk contant te maken middels een contante geldopname of om te zetten in bitcoins. De omgezette bedragen werden op deze wijze witgewassen.

Met betrekking tot de verdenking van deelname aan een criminele organisatie is het hof tot het oordeel gekomen dat de verdachte en zijn medeverdachten behoorden tot een samenwerkingsverband (waarbinnen zij aliassen gebruikten en communiceerden via TorMail) en zich schuldig hebben gemaakt aan gedragingen die strekten tot of rechtstreeks verband hadden met een crimineel oogmerk. De inhoud van de Tormails speelde een belangrijk bewijsrol in deze zaak. Het hof is van oordeel dat de verdachte binnen dat samenwerkingsverband een leidinggevende rol vervulde, dat door de duurzaamheid en gestructureerde vorm daarvan als criminele organisatie wordt gekwalificeerd.

Vrijspraak vanwege verklaring maken van screenshot via Shodan

Op 2 april 2021 heeft de rechtbank Midden-Nederland een verdachte vrijgesproken (ECLI:NL:RBMNE:2021:1330) van computervredebreuk. De verdachte werd computervredebreuk (art. 138ab Sr) en het opnemen van gegevens (art. 139c Sr) ten laste gelegd. De verdachte zou namelijk de beveiliging van een NAS (Network Attached Storage) door middel van de ‘remote desktop protocol’ hebben doorbroken en gegevens hebben opgenomen door een screenshot te maken van de inbox van een mailprogramma.

De verdachte verklaarde dat hij via Shodan, een zoekmachine dat kwetsbaarheden in aan het internet gekoppelde geautomatiseerde werken blootlegt, het screenshot van de mailbox van de aangever was tegengekomen. De verdachte heeft de aangever vervolgens gewaarschuwd voor een beveiligingslek in zijn computer door hem een e-mailbericht te sturen met het gevonden screenshot als bijlage. De rechtbank kan de door verdachte geschetste gang van zaken niet uitsluiten. Uit de stukken in het dossier en het verhandelde ter terechtzitting blijkt niet dat het verhaal van verdachte onaannemelijk is. Nu redelijke twijfel bestaat of verdachte de feiten zoals tenlastegelegd heeft begaan, spreekt de rechtbank de verdachte van de ten laste gelegde feiten vrij.

Veroordeling in hoger beroep basis van bewijs uit Ennetcom-gegevens

Het Hof Arnhem-Leeuwarden veroordeelde op 3 maart 2021 (ECLI:NL:GHARL:2021:1918) een verdachte tot een gevangenisstraf van 22 jaar voor moord en verboden vuurwapenbezit. De advocaat van de verdachte voerde aan dat de PGP-berichten die waren verkregen via Ennetcom uitgesloten moesten worden van bewijs, omdat deze niet rechtmatig waren verkregen.

Het Hof verwerpt het verweer en overweegt als volgt. Het Superior Court of Justice in Toronto heeft op 13 september 2016 het door de Nederlandse autoriteiten ingediende rechtshulpverzoek behandeld, dat strekte tot het ten behoeve van nader onderzoek in Nederland veiligstellen en overdragen van communicatie dat zich bevond op de Ennetcom-servers (hierna: Ennetcom-gegevens). De Canadese rechter heeft de beslissing of deze gegevens gebruikt mogen worden in andere onderzoeken neergelegd bij de Nederlandse autoriteiten, maar wel bepaald dat daartoe een rechterlijke machtiging is vereist en het gebruik van de Ennetcom-gegevens beperkt tot onderzoek en vervolging van bepaalde strafbare feiten (waaronder moord).

De officier van justitie heeft de rechter-commissaris ex art. 181 jo art. 126ng lid 2 Sv, verzocht te bepalen dat het onderzoek 09Seter dringend vordert dat onderzoek wordt verricht aan de Ennetcom-gegevens en te bepalen dat relevante gegevens toegevoegd zouden worden aan het procesdossier 09Ster. De rechter-commissaris heeft dit verzoek toegewezen en de uitvoering van het onderzoek op grond van art. 177 Sv door tussenkomst van de officier van justitie verwezen aan het onderzoeksteam 09Ster. Vervolgens heeft de officier van justitie op grond van gegevens die zijn voortgekomen uit Ennetcom-gegevens in het onderzoek 26Marengo de rechter-commissaris verzocht om toestemming te geven deze gegevens over te dragen aan de advocaat-generaal in het onderhavige onderzoek 09Ster, omdat deze gegevens betrekking zouden hebben op de moord op het slachtoffer. De rechter-commissaris heeft hiervoor toestemming gegeven, en overwogen dat de berichten rechtmatig zijn verkregen uit het onderzoek 026Marengo waarvoor de rechter-commissaris eerder toestemming heeft gegeven. Gelet op het voorgaande concludeert het hof dat het verkrijgen van de data op rechtmatige wijze is geschied.

Over de betrouwbaarheid van het bewijs overweegt het hof dat het recht van de verdachte om in gelegenheid te worden gesteld om methoden en resultaten van onderzoek te betwisten, naar deze niet samen valt met een ongeclausuleerd recht om deze te controleren, en dat de verdediging niet gemotiveerd heeft aangegeven waarom de betrouwbaarheid van de waarheidsvinding in twijfel zou moeten worden getrokken. Verder merkt het hof nog op dat de vaststelling van de identiteit van de verdachte niet louter berust op de conclusie van de politie, maar dat die vaststelling berust op de weergave van de PGP-gesprekken in verband met andere bewijsmiddelen.

Veroordelingen op basis van bewijs uit EncroChat-gegevens

Vorig jaar kwam in het nieuws dat de Nederlandse en Franse politie tientallen miljoenen berichten van de versleutelde chatdienst EncroChat wisten te kraken en over te nemen. Afgelopen maanden verschenen uitspraken waar deze ‘EncroChats’ een belangrijke bewijsrol spelen. De interessantste uitspraken staat hieronder op een rijtje.

De rechtbank Oost-Brabant veroordeelde (ECLI:NL:RBOBR:2021:1272) op 25 maart 2021 een verdachte voor het voorhanden van een verboden vuurwarpen ter voorbereiding van de moord op een of meer personen. Over de rechtmatigheid van het gebruik van EncroChats als bewijs overweegt de rechtbank dat de rechter-commissaris van de rechtbank Rotterdam in het onderzoek 26Lemont in het proces-verbaal van bevindingen van 20 september 2020 voor het gebruik van de EncroChats in toekomstige, andere onderzoeken voorwaarden heeft gesteld en criteria gegeven. Een van die voorwaarden is dat het gebruik van die chats slechts mogelijk is na een schriftelijk verzoek daartoe en na verkregen schriftelijke toestemming van een rechter-commissaris. De toestemming wordt alleen verleend als sprake is van “ernstige, het maatschappelijk verkeer ontwrichtende strafbare feiten, gepleegd in georganiseerd verband”. In een enkel geval is op het vereiste van een voorafgaande schriftelijke toestemming een uitzondering toegelaten. In die gevallen was sprake van zeer spoedeisende situaties en/of “threat to life”-zaken waarin acuut ingrijpen noodzakelijk was. In die gevallen is telefonisch toestemming gevraagd en verkregen van de rechter-commissaris, waarna schriftelijke bevestiging dan wel toevoeging aan de lijst van bekende onderzoeken volgde.

De rechtbank overweegt dat de onderzoeken waarin gegevens uit 26Lemont zijn verwerkt, in twee categorieën zijn op te delen. Kort gezegd komt het erop neer dat bij de eerste machtiging door de rechter-commissaris al een lijst is aangeleverd met onderzoeken waarin mogelijk sprake zou zijn van gebruik van EncroChat. Die lijst is door getoetst de rechter-commissaris getoetst op de zwaarte van de strafbare feiten waar die onderzoeken zich op richten en akkoord bevonden. Voor andere onderzoeken, en daartoe behoort het onderhavige onderzoek tegen de verdachte, heeft de rechter-commissaris voorwaarden benoemd waaronder gegevens kunnen worden gedeeld. Dat moet worden voorgelegd de rechter-commissaris en dan moet toestemming worden verkregen voor het delen van de informatie met die andere ‘vervolgonderzoeken’. Het moet, buiten onderzoek naar misdrijven met een terroristisch oogmerk, gaan om onderzoek naar strafbare feiten die in hun aard, in georganiseerd verband gepleegd of beraamd, een ernstige inbreuk maken op de rechtsorde, of zaken waarin acuut ingrijpen noodzakelijk was gelet op de gerede vrees voor het leven en/of voor ernstige gezondheidsschade voor personen. Hieraan kan worden getoetst en bij eventuele tekortkomingen is het reguliere kader van artikel 359a Sv van toepassing.

De raadsman stelt dat de EncroChat-data in het onderzoek Ellemeet onrechtmatig zijn verkregen, omdat aan de rechter-commissaris geen toestemming is gevraagd om in dit onderzoek de EncroChats te mogen gebruiken. Zou die toestemming wel gevraagd zijn, dan is met het oog op de hiervoor genoemde criteria niet voorstelbaar dat die toestemming zou zijn verleend. De verdediging voert aan dat het ontbreken van toestemming met zich meebrengt dat sprake is van een onherstelbaar vormverzuim in de zin van artikel 359a Sv.

De rechtbank overweegt dat de betreffende gegevensbestanden met informatie uit het (recente) verleden waren vastgelegd op de servers van EncroChat. Zowel in Frankrijk als in Nederland is deze telecomaanbieder aangemerkt als verdachte. Om bestanden van dat bedrijf te verkrijgen heeft het Nederlandse Openbaar Ministerie aan de rechter-commissaris een vordering ex artikel 126uba lid 1 sub a, b, c en d Sv (de hackbevoegdheid) voorgelegd en daartoe toestemming verkregen. Daarmee heeft het verkrijgen van de gegevens een wettelijke grondslag. Na het ter beschikking komen van de gegevens vallen de gegevens onder de bewaar- en vernietigingsregimes van de Wet politiegegevens en de Wet justitiële en strafvorderlijke gegevens, zodat ook voor het bewaren en verwerken van de gegevens een afdoende wettelijke grondslag bestaat.

De rechtbank deelt niet de opvatting dat de ePrivacyrichtlijn (2002/58) van toepassing zou zijn, omdat die kortgezegd ziet op het opvragen van gegevens door autoriteiten. De opsporingshandelingen zouden ook onder de uitzondering in artikel 15 van de richtlijn vallen. De rechtbank overweegt ook dat ‘de verdere achtergrond van EncroChat, de verkrijging van data in Frankrijk en het delen van de informatie met het onderzoeksteam 26Lemont, niet valt binnen het vooronderzoek in de zaak tegen verdachte en er evenmin reden is te veronderstellen dat het gebruik van de resultaten van de onderzoeken naar EncroChat in de strafzaak tegen de verdachte niet in overeenstemming is met het recht op een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 lid 1 EVRM. De verweren zijn daarmee verworpen.

De rechtbank Overijssel maakt op 29 maart 2021 veel minder woorden vuil aan de rechtmatigheid van het verkregen bewijs uit de EncroChats. In deze zaak (ECLI:NL:RBOVE:2021:1307) werd een verdachte veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij een groot drugslab in Heiloo.

De rechtbank overweegt simpelweg dat ‘gelet op het interstatelijke vertrouwensbeginsel de rechtbank geen reden ziet om te twijfelen aan de rechtmatigheid en de inzet van de gehanteerde opsporingsmiddelen in het Franse opsporingsonderzoek. Bovendien zijn de Franse rechterlijke machtigingen getoetst door de rechter-commissaris in Nederland, waarbij geen onrechtmatigheden zijn vastgesteld. Derhalve is de rechtbank van oordeel dat artikel 8 EVRM in onderhavig geval niet is geschonden.’

In een laatste, zeer uitgebreid, vonnis (ECLI:NL:RBZWB:2021:1556) op 31 maart 2021 biedt de Rechtbank Zeeland-West-Brabant interessante bewijsoverwegingen t.a.v. het uitlezen van telefoons en de rechtmatigheid van het gebruik van de EncroChats.

Interessant zijn nog de standpunten van de officier van justitie in deze zaak over het maken van een proces-verbaal bij het uitlezen van telefoons: ‘de officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de betreffende gegevensdragers met toestemming van de officier van justitie zijn doorzocht. Dat hoeft niet op schrift te staan. Het verstrekken van alles wat in de telefoons wordt aangetroffen gebeurt zelden, alleen wat relevant is wordt in het dossier opgenomen. Door de verdediging is onvoldoende onderbouwd dat er bewust ontlastende informatie is achtergehouden.’

De rechtbank overweegt dat een medeverdachte tijdens een verhoor de toegangscode van zijn mobiele telefoon gegeven en – wederom zonder aanwezigheid van zijn raadsman – het wachtwoord van Wickr en toestemming heeft gegeven aan de politie om in zijn telefoon te kijken gegeven. Bij zijn aanhouding op 13 november 2019 gebeurde hetzelfde. Vervolgens is volgens de verdediging de telefoon van met toestemming van de officier van justitie gekopieerd en werden de gegevens ervan inzichtelijk en doorzoekbaar gemaakt. Hierdoor is volgens de verdediging sprake van een schending van artikel 6 EVRM (Salduz), waarbij de rechtbank begrijpt dat dit het recht van medeverdachte betreft.

De rechtbank overweegt dat de Schutznorm ten aanzien van de medeverdachte niet van toepassing is ingevolge de uitspraak Günner van het EHRM. De rechtbank meent dat bij de eerste zoekslag in de telefoon van de medeverdachte sprake was van een beperkte inbreuk op de persoonlijke levenssfeer, omdat ‘enkel (een deel van) de fotogalerij (ten aanzien van een bepaalde datum en gebeurtenis) en de Whatsapp (wederom specifiek ten aanzien van het al dan niet sturen van een bepaalde foto) is bekeken’.

Over een tweede onderzoek aan de telefoon overweegt de rechtbank dat een ‘meer dan beperkte inbreuk op de persoonlijke levenssfeer is gemaakt’, omdat de telefoons met het programma Cellebrite zijn gekopieerd, veiliggesteld en inzichtelijk gemaakt, en doorzocht op Whatsapp, Wickr, Snapchat, Instagram en notities. Het onderzoek aan de mobiele telefoons was de directe aanleiding voor de doorzoeking van de woning van (de ouders van) verdachte. Het onderzoek was gericht op het achterhalen van navigatie-gegevens, communicatie op social media, contactpersonen, foto’s op telefoon danwel foto’s in een cloud, voor zover de informatie gerelateerd kon zijn aan de handel in verdovende middelen. De rechtbank is van oordeel dat daarom ook ten aanzien van de onderzoeken aan deze telefoons niet gezegd kan worden dat daarmee sprake is van een schending van de artikelen 6 en 8 EVRM.

De rechtbank overweegt de inhoud van een brief van het Landelijk Parket over de juridische grondslag van het gebruik van bewijsmateriaal van de PGP-telefoons van klanten van EncroChat. Daarin is te lezen dat ‘op grond van een Frans strafrechtelijk onderzoek zijn het bedrijf EncroChat en de natuurlijke personen die daaraan gelieerd zijn onderzocht. Tijdens dit onderzoek in Frankrijk zijn strafvorderlijke bevoegdheden ingezet. Er is door middel van een interceptiemiddel inzicht en informatie verkregen over de communicatie die is gedeeld op het EncroChat-forum. De Franse politie heeft onder gezag van de Franse officier van justitie, na machtiging van een Franse rechter, het interceptiemiddel ingezet. Omdat in Nederland een soortgelijk strafrechtelijk onderzoek is opgestart, is een Joint Investigation Team (hierna: JIT) opgericht door Nederland en Frankrijk. Het JIT richt zich op onderzoek van de verdenking rondom EncroChat en de personen die hiervan gebruik maken. In de JIT-overeenkomst is, zoals gebruikelijk, overeengekomen dat alle informatie en bewijsmiddelen die ten behoeve van het JIT worden vergaard worden gevoegd in een gezamenlijk onderzoeksdossier.’

Ik vind de brief toch opmerkelijk gezien de tegenstrijdige berichtgeving in NRC over de inzet van een technisch hulpmiddel dat mede is ontwikkeld door Nederland en het feit dat de een aanvraag is gedaan voor de inzet van de hackbevoegdheid in Nederland (waartoe onder voorwaarden een machtiging is verstrekt, zoals in de uitspraak hierboven is te lezen). De rechtbank overweegt hier indirect over dat ‘in tegenstelling tot hetgeen de verdediging betoogt, is de grondslag voor het verwerken en opslaan van de data uit 26Lemont in onderhavige zaak niet gelegen in de artikelen 126uba juncto 126 Sv, maar in artikel 126dd Sv. Deze bepaling ziet op het delen van informatie van het ene strafrechtelijke onderzoek met het andere’.

Ook overweegt de rechtbank simpelweg dat ‘ten aanzien van onderzoekshandelingen waarvan de uitvoering plaatsvindt onder verantwoordelijkheid van de buitenlandse autoriteiten van een andere EVRM lidstaat, het de taak is van de Nederlandse strafrechter ertoe beperkt te waarborgen dat de wijze waarop van de resultaten van dit onderzoek in de strafzaak tegen de verdachte gebruik wordt gemaakt, geen inbreuk maakt op zijn recht op een eerlijk proces, zoals bedoeld in artikel 6, eerste lid, EVRM. Het behoort niet tot de taak van de Nederlandse strafrechter om te toetsen of de wijze waarop dit onderzoek is uitgevoerd, strookt met de dienaangaande in het desbetreffende buitenland geldende rechtsregels.’ De rechtbank acht de privacy-inmenging ‘niet-ingrijpend’ voor de verdachte, omdat ‘door middel van de encrochats van verdachte alleen chatgesprekken van een relatief korte periode onderzocht zijn’.

Internetoplichting

De rechtbank Noord-Holland heeft op 16 maart 2021 een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBNNE:2021:888) voor (internet)oplichting en witwassen. De verdachte heeft zich samen met een ander schuldig gemaakt aan het witwassen van twee geldbedragen. Deze geldbedragen waren afkomstig uit een geldbedrag van ruim 1 miljoen euro, dat in één nacht is buitgemaakt door phishing. De verdachte heeft slechts een deel van de buit ontvangen, te weten bedragen van € 6.780,22 en € 3.300,22.

De verdachte heeft met zijn mededader katvangers benaderd, die vervolgens hun bankpassen en pincodes aan verdachte en zijn mededader hebben afgegeven. Door middel van deze bankpassen en pincode zijn nog in diezelfde nacht delen van dat bedrag overgemaakt op bankrekeningen van katvangers en is een groot deel daarvan contant opgenomen bij geldautomaten.

Daarnaast heeft verdachte zich gedurende vijf maanden schuldig gemaakt aan Marktplaatsoplichting en computervredebreuk, gekwalificeerde diefstal, een poging tot oplichting, het beheren van tikkie-panels en phishing-sites en het voorhanden hebben van gehackte emailadressen met wachtwoorden, die grotendeels waren gekoppeld aan Marktplaatsaccounts.

Na het contact op Markplaats vroeg hij het contact voor te zetten via WhatsApp vroeg hij zijn slachtoffers om via een malafide betaallink 1 eurocent over te maken. Via die betaallink kwamen zij op een phishingwebsite die nauwelijks te onderscheiden was van de website van hun bank. Bij doorzoeking van de woning werd op de laptop van verdachte nog een actieve phishingsite aangetroffen. Slachtoffers die op zo’n phishing-site hun gegevens invulden, gaven daarmee verdachte toegang tot hun digitale bankomgeving. Daarna maakte hij geldbedragen van hun bankrekeningen over naar rekeningen van ‘geldezels’. Ook schreef hij via de gehackte bankrekening bedragen over van de spaarrekening naar de lopende rekening. De buitgemaakte bedragen kreeg verdachte vervolgens weer in handen via zijn geldezels. De verdachte had de beschikking over vele bankpassen en pincodes van die geldezels.

Bij het vervalste sms-bericht van de Belastingdienst met de tekst:

Belastingdienst} Uw openstaande schuld EUR 1471,00 is na meerdere herinneringen niet voldaan. Op 29 april 2020 zal de gerechtsdeurwaarder overgaan tot conservatoir beslag. U kunt de beslagprocedure voorkomen door direct het gehele bedrag te voldoen via iDeal: http://frama.link/.uHrKGHtJ

Daarmee werden de ontvangers bewogen om met spoed een ‘achterstallig bedrag’ te betalen via een bijgevoegde betaallink. Als zij dat deden, dan waren zij het betaalde bedrag kwijt.

Bij de impersonatiefraude (‘vriend-in-nood-fraude’) deed verdachte zich via WhatsApp voor als een familielid of vriend in betalingsnood. Verdachte zond zijn slachtoffers een Tikkie-link, waarmee zij konden betalen. Slachtoffers verloren zo aanzienlijke bedragen.

Daarnaast heeft verdachte via zijn iPhone een ‘sms-bom’ verzonden, waarbij sms-berichten werden gestuurd naar 555 telefoonnummers. In die sms-berichten werd voorgewend dat Menzis verzocht om een openstaande rekening te betalen, omdat anders de deurwaarder beslag zou komen leggen. Daarna volgde een nep-betaallink, waarmee verdachte toegang kon krijgen tot de digitale bankomgeving van de ontvangers.

De betaallinks en chatgesprekken met slachtoffers zijn terug te leiden tot telefoons die verdachte in gebruik had. Dit geldt ook voor het verzenden van de sms-bom die onder feit 2 ten laste is gelegd. Tijdens de tapperiode is gebleken dat verdachte als administrator ingelogd was op het beheerpanel van de actieve phishingsite. Ook heeft de vriendin van verdachte verklaard dat hij de fraudes alleen pleegde en daarbij gebruik maakte van meerdere telefoons, waaronder de hare. In het dossier en noch ter zitting zijn voldoende verifieerbare aanwijzingen gevonden voor een nauwe en bewuste samenwerking of gezamenlijke uitvoering met mededaders. De rechtbank spreekt de verdachte daarom van enkele andere ten laste gelegde feiten vrij.

De rechtbank acht de houding van verdachte zorgelijk en zij rekent hem de feiten ernstig aan. Ook heeft hij een strafblad voor eerder gepleegde vermogensdelicten. De reclassering heeft gerapporteerd dat verdachte de status van veelpleger heeft. Hij heeft geen werk, geen inkomen, hoge schulden, hij gebruikte drugs en had een negatief sociaal netwerk. Ook is hij licht verstandelijk beperkt. Verdachte is in het verleden onvoldoende ontvankelijk gebleken voor behandeling. Het recidiverisico wordt hoog geacht. Gelet op de ernst van de feiten en de straffen die rechtbanken in soortgelijke zaken opleggen, legt de rechtbank een gevangenisstraf op van 42 maanden met aftrek van het reeds ondergane voorarrest.

Vrijspraak bezit van kinderpornografie en teruggave van gegevens

Op 25 maart 2021 heeft de rechtbank Zeeland-West-Brabant een verdachte vrijgesproken (ECLI:NL:RBZWB:2021:1421) van het in bezit hebben van kinderpornografisch materiaal. In 2016 is verdachte veroordeeld wegens het bezit van kinderpornografische bestanden op zijn computer. Deze computer is destijds in beslag genomen. Van de foto’s op die computer, waaronder ook privé-foto’s, is door verdachte een back-up gemaakt en verdachte heeft verklaard dat die back-up door zijn stiefvader op de nieuwe computer van verdachte is gezet. De verdachte heeft verklaard dat de kinderpornografische bestanden op de Toshiba computer voor hem niet zichtbaar waren.

In dit soort zaken moet opzet op het bezit van kinderpornografisch materiaal bewezen worden. Het dossier bevat geen nadere logistieke data over de aangetroffen bestanden, zoals wanneer de bestanden op de computer zijn gezet, wanneer ze zijn verwijderd of in de prullenbak geplaatst en wanneer de bestanden voor het laatst zijn geopend. Ook zijn er zijn geen zoektermen aangetroffen die verband zouden kunnen houden met kinderporno. Gelet op deze stand van zaken kan niet worden uitgesloten dat de verklaring van verdachte dat de bestanden afkomstig moeten zijn van de back-up van zijn vorige computer klopt en niet kan worden bewezen dat de verdachte welbewust kinderpornografische afbeeldingen in zijn bezit heeft gehad.

In deze zaak is de computer in beslaggenomen en zijn alle gegevens op de harde schijf aan het verkeer onttrokken. Maar onttrekking aan het verkeer van de in beslag genomen computer zonder beperking, zou betekenen dat de andere (niet strafbare) bestanden verloren gaan, terwijl niet kan worden vastgesteld dat het ongecontroleerd bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang. Daarbij is van doorslaggevend belang dat dit onder andere onvervangbare foto’s van de overleden vader van verdachte betreft, die van grote waarde voor verdachte zijn.

De conclusie is dan ook dat de andere gegevens ter beschikking van de verdachte moet worden gesteld en in zoverre zal een last worden gegeven tot teruggave aan de verdachte. Het is aan het openbaar ministerie om te besluiten op welke feitelijke wijze dit plaatsvindt. De rechtbank geeft daarvoor een paar handvatten. De eerste is de 80 kinderpornografische bestanden wissen zodat dat het terughalen van deze bestanden niet meer mogelijk is. Na het wissen van de 80 bestanden kan de computer dan worden teruggegeven. de tweede optie is dat de verdachte een (lege) gegevensdrager aanlevert, waarop de politie de gegevens van de computer minus de 80 kinderpornografische bestanden kopieert.

Over de bijzondere voorwaarde van controle in kinderpornozaken

Het Hof Amsterdam veroordeelde (ECLI:NL:GHAMS:2021:626) op 4 maart 2021 een verdachte tot een gevangenisstraf van 21 maanden, waarvan 18 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van 3 jaar, voor het gewoonte maken van onder meer verspreiden en in bezit hebben van kinderpornografisch materiaal.

In het arrest formuleert het Hof Amsterdam een gedragsvoorwaarde die strekt tot controle van gegevensdragers. Het is daarbij van belang dat de controle beperkt is door het toezicht te beperken tot

“het toezicht op de naleving van de hiervoor genoemde bijzondere voorwaarde en niet mag strekken of toe leiden een min of meer compleet beeld te krijgen van verdachtes persoonlijke leven. Bij de uitvoering van het onderzoek kan gebruik worden gemaakt van een computerprogramma dan wel een ander technisch hulpmiddel dat is gericht op de onderkenning van seksueel getint of kinderpornografisch materiaal.”

Het Hof Den Haag heeft in het arrest van 9 februari 2021 (ECLI:NL:GHDHA:2021:193) nadere (rand)voorwaarden geformuleerd waaraan de controle van de gegevensdragers van de verdachte dient te voldoen.

Basisboek Cybercriminaliteit

1 november 20208 januari 2023jjoerlemans 1 reactie

In het najaar van 2019 staken enkele criminologiedocenten hun koppen bij elkaar en vatten het plan op een boek te schrijven over cybercriminaliteit ten behoeve van het onderwijs. Dat leidde uiteindelijk tot het Basisboek Cybercriminaliteit van Wytske van der Wagen, Marleen Weulen Kranenbarg en mijzelf. Ook hebben enkele andere auteurs aan het boek meegewerkt en vanuit hun eigen expertise een mooie bijdrage geleverd. Het boek is vanaf 29 oktober 2020 verkrijgbaar via de website van Boom Uitgevers (met hoofdstuk 1 als voorproefje) of te bestellen via bol.com (37,50 euro).

In ons onderwijs over Cybercriminaliteit merkten we dat steeds een samenraapsel van artikelen en andere stukken bij elkaar moesten zoeken. Een samenhangend, actueel en overzichtelijk verhaal ontbrak. Dat is voor ons het motief geweest dit boek te schrijven. Het boek (300+ pagina’s) biedt inzicht in de verschillende verschijningsvormen en kenmerken van cybercriminaliteit, strafbaarstellingen, daders, slachtoffers, onderzoeksmethoden voor het online domein, het opsporingsproces en mogelijke interventies.

Persoonlijk ben ik in mijn nopjes over het eindresultaat! Het boek verschaft een uitstekend overzicht van de wetenschappelijke kennis op criminologische en juridisch gebied over cybercriminaliteit. Hoofdstuk 3 en Hoofdstuk 7 – die ik zelf hoofdzakelijk heb geschreven (ook op basis van eerder werk) – verschijnen beiden over één jaar in open access.

De combinatie van (inleiding van) techniek, criminologie en rechten werkt heel goed en ik ga het zeker gebruiken in mijn eigen (gast)colleges en cursussen. Verder wordt het in ieder geval dit jaar al gebruikt voor onderwijs op verschillende universiteiten, zoals de Erasmus Universiteit, de Vrije Universiteit Amsterdam en de Universiteit Leiden. Ik ga het uiteraard ook promoten bij mijn collega’s aan de Universiteit Utrecht.

Feedback is altijd welkom, dus jullie kunnen mij daarover altijd mailen. Wie weet verschijnt er t.z.t. wel een tweede druk!

Annotatie OV-chipkaart zaak

19 oktober 202011 maart 2021jjoerlemans

In het tijdschrift Computerrecht is recent mijn annotatie verschenen over de ‘OV-chipkaart’-zaak (ECLI:NL:RBMNE:2020:2277). De annotatie is hier te downloaden (.pdf).

Rechtbank Midden-Nederland 17 juni 2020 m.nt. J.J. Oerlemans – OV-chipkaart zaak Download

Inleiding

Een ‘OV-chipkaart’ is een persoonsgebonden of anonieme kaart waarmee personen in Nederland kunnen reizen met het openbaar vervoer (zoals de trein, bus en tram). Op een persoonsgebonden OV-chipkaart staat een pasfoto, naam en geboortedatum vermeld. Het biedt als voordeel met kortingsproducten te reizen. Deze persoonsgegevens staan niet vermeld op een anonieme OV-chipkaart. Met een anonieme OV-chipkaart wordt op een vooraf opgeladen bedrag (saldo) gereisd. De OV-chipkaart bevat een bepaalde chip (de ‘Mifare Classic’ chip) en heeft een ‘Near Field Communication’ (NFC) functionaliteit, waardoor de gegevens op de chip eenvoudig en contactloos door een poortje kunnen worden uitgelezen. In de eerste helft van 2019 waren er in Nederland 7,46 miljoen persoonlijke OV-chipkaarten in omloop en 7,36 miljoen anonieme OV-chipkaarten (Kamerstukken II 2019/20, 23645, nr. 713 (Voortgangsrapportage NOVB eerste helft 2019)).

De verleiding voor hackers om een OV-chipkaart te hacken en daardoor gratis te reizen is blijkbaar groot. Sinds de eerste proeven met een OV-chipkaart in Nederland en de landelijke invoering van OV-chipkaart in 2012 zijn er op www.rechtspraak.nl vier uitspraken verschenen over computervredebreuk en OV-chipkaarten (ECLI:NL:RBROT:2013:9579, ECLI:NL:GHDHA:2015:1427, ECLI:NL:RBROT:2019:1101, ECLI:NL:GHDHA:2019:2426). Daarnaast wordt er ook serieus wetenschappelijk onderzoek uitgevoerd naar de veiligheid van de ‘Mifare Classic-chip’ in de OV-chipkaarten en komen om de zoveel tijd berichten naar buiten over kwetsbaarheden in die chip. De onderhavige zaak springt er vergeleken met de andere zaken over gehackte OV-chipkaarten uit, vanwege de lange duur dat de twee verdachten gratis konden (zwart)reizen en de hoogte van de toegewezen vordering.

De feiten

De werkwijze van de verdachte en de medeverdachte bestond onder meer uit het plaatsen van de OV-chipkaart op de NFC-kaartlezer en het met een script een ‘brute force’ aanval op de OV-chipkaart uitvoeren totdat de sleutel (‘key’) is achterhaald. Met de key kon toegang worden verschaft tot de OV-chipkaart, waarna het saldo kon worden veranderd. Voor het veranderen van het saldo werd het programma ‘OVChipAppV6’ gebruikt (Zie voor een meer gedetailleerde uitleg de BNR-podcast ‘Onderzoeksraad der dingen’, dossier #0010b: zwartrijden).

Veroordeling

Beide verdachten zijn veroordeeld voor computervredebreuk, valsheid in geschrifte met betaalpassen en voorhanden hebben van gegevens om valsheid in geschrifte te plegen. In deze zaak wordt voor het eerst wordt vervolgd voor het vervalsen van een OV-chipkaart als zijnde een ‘waardekaart’ (artikel 232 Wetboek van Strafrecht (‘Sr’)). Hoewel het vervalsen van betaalpassen of waardekaarten mogelijk ook onder het delict valsheid in geschrifte valt, heeft de wetgever met de Wet computercriminaliteit I in 1993 ervoor gekozen om hiervoor een aparte strafbepaling in het leven te roepen. Net als bij valsheid in geschrifte is ook het opzettelijk gebruiken, het opzettelijk afleveren of voorhanden hebben van een valse pas of kaart strafbaar (lid 2) (zie ook B.J. Koops & J.J. Oerlemans, ‘Materie e l strafrecht & ICT’, p. 79-80 in: B.J. Koops & J.J. Oerlemans, Strafrecht & ICT, Monografieën recht en informatietechnologie, 3^e druk, Den Haag: Sdu 2019).

In de uitspraak wordt verder niet ingegaan op het delict computervredebreuk (artikel 138ab Sr). Het Hof Den Haag legt in een eerder arrest (ECLI:NL:GHDHA:2015:1427) uit dat in feite computervredebreuk wordt gepleegd op de NFC chip op de OV-chipkaart, nu deze chip bestemd is (en de technische mogelijkheden heeft) om langs elektronische weg gegevens op te slaan, te verwerken en over te dragen.

De chip is met andere woorden het ‘geautomatiseerde werk’ in juridische zin (artikel 80sexies Sr), waarop opzettelijk en wederrechtelijk wordt binnengedrongen. (Het begrip is overigens met de Wet computercriminaliteit III als volgt gewijzigd:

“Onder geautomatiseerd werk wordt verstaan een apparaat of groep van onderling verbonden of samenhangende apparaten, waarvan er één of meer op basis van een programma automatisch computergegevens verwerken.”

De chip kwalificeert ook nu als geautomatiseerd werk, evenals de paaltjes waarbij men moet in- en uitchecken en de achterliggende IT-infrastructuur).

Verweer

De verdediging voert aan dat de verdachten slechts uit nieuwsgierigheid hebben gehandeld, waardoor het oogmerk op financieel gewin zou ontbreken. De rechtbank gaat hier niet in mee, omdat de verdachten hebben bekend dat zij veelvuldig het saldo van OV-chipkaarten “valselijk” hebben opgeladen. De verdediging voert ook aan dat slechts bestaande software zou zijn doorontwikkeld en niet is ‘vervaardigd’ in juridische zin. De rechtbank verwerpt dit verweer, omdat het een ‘feit van algemene bekendheid’ zou zijn dat nieuwe computerprogramma’s veelvuldig zijn gestoeld op een basis van reeds ontwikkelde software. Hierdoor ontstaat nieuwe software, waardoor wel degelijk sprake zou zijn van vervaardiging van software, zoals ten laste is gelegd.

Het openbaar ministerie kon de verdachten mogelijk ook vervolgen voor het ‘voorhanden hebben van een technisch middel of toegangscode met het oogmerk computervredebreuk te plegen’ (artikel 139d lid 2 Sr). In een meer recent arrest legt het Hof Den Haag verder uit dat een kaartlezer waarmee saldo kan worden verhoogd niet zonder meer kwalificeert als een technisch hulpmiddel in de zin van artikel 139d Sr. Het hof overweegt kortgezegd dat de kaartlezer een vrij verkrijgbaar elektronisch apparaat is, dat doorgaans wordt gebruikt voor het uitlezen en beschrijven van (onder meer) NFC-chips. Niet blijkt uit de inrichting of de eigenschappen van de kaartschrijver/kaartlezer dat de producent heeft bedoeld een hulpmiddel te produceren dat hoofdzakelijk is ontworpen voor het begaan van delicten als computervredebreuk. De software waarmee OV-chipkaarten kunnen worden gemanipuleerd zijn wél te beschouwen als ‘technisch hulpmiddel’ in de zin van artikel 139d Sr. Het hof overweegt dat deze software immers specifiek is ontworpen om binnen te dringen in OV-chipkaarten, teneinde het saldo op OV-chipkaarten aan te kunnen passen en daarmee het plegen van computervredebreuk.

Schade

De verdachten hebben ongeveer 1,5 jaar lang gratis gereisd op eigen anonieme OV-chipkaarten. Translink Systems heeft zich als benadeelde partij in het geding gevoegd en vordert een bedrag van €68.913,73 als materiële schade die zij hebben geleden. Dit schadebedrag is veel hoger dan in voorgaande zaken over het hacken van OV-chipkaarten om gratis te reizen. De rechtbank concludeert dat de schadeberekening van aangeefster niet inzichtelijk is en een aantal fouten bevat en daarom een eigen berekening moet maken. Het bedrag van de schade ziet op het woon-werkverkeer van de verdachten. Bij het berekenen van het bedrag houdt de rechtbank rekening met het gemiddeld aantal vakantiedagen van werknemers in Nederland en de verdachten ook wel eens thuiswerkten. Op basis van 333 dagen en de kosten voor een retourtje Utrecht-Alkmaar van € 28,00 euro komt de rechtbank op een bedrag van € 9.324,00. De medeverdachte heeft minder frequent gebruik gemaakt van de eigen anonieme OV-chipkaart en moet een schadevergoeding betalen van € 5.264,00. De rechtbank verklaart de vordering voor het overige niet-ontvankelijk, omdat deze onvoldoende is onderbouwd. Zo is het onduidelijk hoe het schadebedrag aan de hand van de gegevens uit de tabellen is berekend, zien de tabellen ook op OV-chipkaarten waarvan de keys niet op de computers van verdachte en medeverdachte zijn aangetroffen.

Opsporing

In nieuwsartikelen en podcasts die verschenen naar aanleiding van deze zaak komt ten slotte nog interessante informatie over het opsporingsproces naar boven. Het blijkt behoorlijk lastig zijn dit soort OV-chipkaarthackers op te sporen als ze de encryptiesleutel kunnen achterhalen. Het begint met aangifte van Translink Systems: het bedrijf dat de OV-kaarten uitgeeft en transacties met de kaarten verwerkt. Translink verwerkt per jaar 3 miljard transacties. Dit bedrijf monitort ook de transacties en detecteert ongeregeldheden die mogelijk fraude betreffen. Na de aangifte zijn de verdachten met “ouderwets recherchewerk” door de politie geïdentificeerd.

De verdachten zijn geïdentificeerd met name door het bekijken van camerabeelden op de stations van NS op het moment dat een frauduleus aangemerkte transactie plaats heeft gevonden. Vervolgens zijn de verdachten naar verluid tot hun woning gevolgd en zijn NAW-gegevens opgevraagd. Daarna heeft de politie beide verdachten op heterdaad betrapt bij het inchecken bij een poortje met een gehackte OV-chipkaart na observatie bij een vast reispunt van de verdachte.

Tot slot

Als de software en middelen om OV-chipkaarten te hacken voor een breder publiek beschikbaar komen, kunnen we meer van dit soort zaken verwachten. De staatssecretaris van Infrastructuur en Waterstaat heeft in een Kamerbrief (.pdf) van 2 juli 2019 laten weten dat het de bedoeling is dat de OV-chipkaart in 2023 wordt uitgeschakeld. Met een nieuw systeem moet het betaalgemak groter worden, omdat dan ook met andere betaalmiddelen kan worden betaald, zoals een bankpas of mobiele telefoon. Ongetwijfeld zullen hackers dan ook weer hun best doen het systeem te kraken en gratis te reizen.

Cybercrime jurisprudentieoverzicht oktober 2020

11 oktober 202016 oktober 2020jjoerlemans

Op 25 augustus 2020 heeft het Hof Den Haag een arrest (ECLI:NL:GHDHA:2020:1559) gewezen over voorhanden hebben van een technisch hulpmiddel (‘Razorscanner’), waarmee computermisdrijven als computervredebreuk kunnen worden gepleegd (artikel 139d lid 2 sub a jo art. 138ab Sr).

Op 5 april 2016 is de website van Razorscanner na een gecoördineerde politieactie via Europol offline gehaald. Zes verdachten, waaronder de maker van Razorscanner, werden gearresteerd. De beheerder van deze services is in dat onderzoek aangehouden en de server waarop de genoemde softwareproducten beschikbaar werden gesteld is in beslag genomen. Om Razorscanner te kunnen gebruiken kochten de gebruikers van de website “coins”. Daarmee kon de klant vervolgens een scan uitvoeren. Uit de uitgevoerde scan kon de gebruiker opmaken of een ontwikkeld virus “Fully UnDetectable” is, ofwel door geen enkel anti-virusprogramma zal worden herkend. De maker van Razorscanner garandeerde dat de gegevens met betrekking tot de in het programma geüploade bestanden niet aan de makers van anti-virusproducten werden doorgegeven. Het programma ‘Razorcrypter’ maakt het mogelijk om uitvoerbare computerbestanden tegen de ontdekking door anti-virusprogramma’s te beschermen. Dat is onder meer mogelijk door de computercode die Razorcrypter moet verpakken te “binden” oftewel vast te maken aan andere (legitieme) software, of door het programma aan een ander softwareprogramma te hangen, zo overweegt het Hof.

Deze zaak gaat over een Nederlandse verdachte die ten laste werd gelegd de software ‘Razorscanner’ en ‘Razorcrypter’ voorhanden te hebben met het oogmerk computermisdrijven te plegen. Hij beschikte over een account bij de aanbieder daarvan en over voldoende coins om de services te gebruiken. Het Hof Den Haag stelt in een uitgebreide overweging vast dat de services Razorscanner en Razorcrypter op zichzelf genomen geen programma’s zijn die zelfstandig geschikt gemaakt of ontworpen zijn om computervredebreuk te plegen, ddos-aanvallen uit te voeren of gegevens af te tappen of op te nemen. Toch wordt de software aangemerkt als een technisch hulpmiddel dat hoofdzakelijk geschikt gemaakt en/of ontworpen is tot het plegen van computermisdrijven, met name omdat de programma’s cybercriminelen in staat stellen met meer succes computermisdrijven te plegen (“strafbaar is ook degene die zo’n computerprogramma koopt of verkoopt, is strafbaar indien die koop of verkoop plaatsvindt met het oogmerk dat met dat computerprogramma ook daadwerkelijk computervredebreuk zal worden gepleegd” (memorie van antwoord Wet computercriminaliteit II)).

Voor de strafbaarstelling is daarnaast vereist dat met het voorhanden hebben van het technisch hulpmiddel het oogmerk bestaat computermisdrijven zoals computervredebreuk te plegen. Het hof spreekt de verdachte vrij, omdat niet vastgesteld kon worden dat de verdachte met het voorhanden hebben van Razorscanner en Razorcrypter het oogmerk heeft gehad om computermisdrijven te plegen. Het Hof overweegt dat het bewijsmateriaal eerder steun geeft aan de verklaring van verdachte, dat hij zowel Razorscanner en Virustotal gebruikte om scans uit te voeren aan bestanden. Daarnaast bevat het strafdossier geen bewijs dat de verdachte daadwerkelijk malware beschikbaar heeft gesteld aan anderen, teneinde die anderen in staat te stellen computermisdrijven te plegen, noch dat hij dit zelf heeft gedaan. Het hof komt daarmee tot de conclusie dat er is sprake van een geloofwaardige weerlegging die de verdenking ontkracht en spreekt hem daarom vrij.

Bestellen onder valse personalia geen computervredebreuk

De rechtbank Rotterdam heeft op 18 september 2020 een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBROT:2020:8248) tot 180 dagen gevangenisstraf, waarvan 103 dagen voorwaardelijk en een taakstraf van 100 uur. De verdachte heeft samen met een medeverdachte VodafoneZiggo modems besteld, deze aangesloten en daarmee naar betaalde servicenummer gebeld.

De verdachte werd computervredebreuk ten laste gelegd, omdat zou zijn binnendrongen in de kabelmodems. De rechtbank spreekt de verdachte daarvan vrij, omdat niet op andere wijze toegang is verkregen en gebruik is gemaakt van de goederen en diensten van VodafoneZiggo dan gebruikelijk. De rechtbank overweegt helaas niet waarom geen sprake is van het opzettelijk en wederrechtelijk onder een valse hoedanigheid of met valse sleutels binnendringen in de servers van de VodafoneZiggo, omdat daar mogelijk wel sprake van is en ook ten laste is gelegd. Zie ook de blog van Arnoud Engelfriet over deze zaak.

De verdachte wordt wel veroordeeld voor oplichting, waarbij de verdachte met de verkregen telefoonabonnementen aankopen heeft gedaan bij 090-nummers. Het betrof onder andere (bitcoin)vouchers en bel- en goktegoeden, die vervolgens werden omgezet naar (giraal) geld (o.a. via Skrill). In het huis van de verdachte en in een door haar partner gehuurde garagebox werden maar liefst 1161 modems aangetroffen. De gevorderde schadevergoeding van €575.489,61 (!) wordt niet-ontvankelijk verklaard, omdat ‘een volmacht of uittreksel van de Kamer van Koophandel ontbreekt’ waaruit kon blijken dat de persoon gemachtigd was door VodafoneZiggo voor het indienen van de vordering. Eventueel kan daarover wel nog een civielrechtelijke zaak worden aangespannen.

Veroordeling voor grootschalige phishing

Op 26 augustus 2020 heeft de rechtbank Midden-Nederland een aantal verdachten veroordeeld (ECLI:NL:RBMNE:2020:3467) voor grootschalige phishing. In deze zaak is de verdachte veroordeeld voor oplichting, verboden wapenbezit, het voorhanden hebben van software om computervredebreuk te plegen, computervredebreuk, (gewoonte)witwassen en diefstal. In totaal zijn 22 slachtoffers van de Rabobank, ING, ABN Amro en de Van Lanschot Bank benadeeld voor 170.000 euro. De slachtoffers kregen phishinglinks doorgestuurd per e-mail en sms. Daarbij werden slachtoffers doorgestuurd naar phishingwebsites. Daarna werd de ‘Mobiel Bankieren App’ geïnstalleerd op een telefoon die niet van aangevers was, waarna geldbedragen werden gepind of overgeboekt.

Uit de bewijsmiddelen is het IP-adres van de dader te linken aan het gelogde IP-adres bij transacties van slachtoffers. Het gaat daarbij onder andere om een te linken IP-adres in de iPhone van de verdachte en een chatbericht dat is gevonden op de laptop van de verdachte, waarin staat dat het desbetreffende IP-adres aan de verdachte toebehoord. Op de laptop van verdachte zijn verder verschillende afbeeldingen aangetroffen die zijn gemaakt met behulp van Gyazo, een screenshotprogramma. Eén van deze afbeeldingen toont een beheerpaneel van de domeinnaam mobielbevestigen.ml. De rechtbank leidt hieruit af dat verdachte deze website, door middel waarvan de gegevens van de aangevers zijn gephisht, kon beheren. Veelzeggend is verder het bewijs op de laptop bankrekeningnummers, pasnummers en adresgegeven van enkele van de aangevers.

In de onderhavige zaak verzorgde de verdachte voornamelijk het technische deel, d.w.z. het inrichten, hosten en beheren van websites, maar wordt ook veroordeeld voor het medeplegen van de andere strafbare feiten. De bijdrage van de verdachte was een noodzakelijke schakel – het phishing-deel – in het geheel aan handelingen waarmee de slachtoffers werden opgelicht. De verdachte krijgt een flinke gevangenisstraf opgelegd van vier jaar, waarvan één jaar voorwaardelijk.

Cybercrime jurisprudentieoverzicht augustus 2020

13 augustus 2020jjoerlemans

Veroordeling voor oplichting, computervredebreuk, witwassen en het voorhanden van malware

Op 26 juli 2020 heeft de rechtbank Zeeland-West-Brabant een verdachte veroordeeld (ECLI:NL:RBZWB:2020:2699) voor computervredebreuk, het voorhanden hebben van malware, deelname aan een criminele organisatie en oplichting.

De verdachte stuurde spamberichten (phishingberichten) naar slachtoffers met het doel hen om te leiden naar een nepwebsite van een bank voor het aanvragen van een nieuwe pinpas. De slachtoffers voerden hun rekeningnummer, pasnummer, pincode, telefoonnummer en e-mailadres in op de nepwebsite. Deze gegevens werden door de website automatisch doorgezonden naar een mededader. Met deze informatie werd een nieuwe mobiele telefoon geregistreerd voor en bankierapp.

Als dat niet mogelijk bleek, deelde de verdachte de gegevens met een andere mededader, zodat zij de betreffende klant kon bellen om het slachtoffer te overtuigen de registratie te voltooien. Na het scannen van de codes had de criminele organisatie de volledige controle over de rekening van het slachtoffer, alsmede over de daaraan gekoppelde rekeningnummers. Vanaf dat moment kon en werd er, zonder dat daarvoor een code hoefde te worden gescand, een nieuwe betaalpas aangevraagd. Deze betaalpas was nodig om het geld van de rekening van het slachtoffer door te boeken naar een andere rekening.

Via de mobiel bankieren app werden rekeningen van slachtoffers leeggehaald en werden diverse bestellingen gedaan bij webshops. In de woning en auto van verdachte zijn goederen in beslag genomen die afkomstig zijn van een aantal van de genoemde winkels. Ook zijn in de financiële gegevens van verdachte aanwijzingen gevonden voor aankopen bij webwinkels van een totaal van €108.513,81.

In de uitspraak staan enorm veel technische details vermeld. Bijvoorbeeld over hoe de zaak aan het rollen kwam door informatie in de e-mailheader die leidde naar een ‘vps-server’. De leverancier van de vps-server verstrekte vervolgens betaalinformatie van de verdachte over de verhuur van de server. Ook wordt vermeld dat op een inbeslaggenomen Macbook de programma’s “Arkei Stealer” en “Baldr” stonden. Beide programma’s betreffen ‘info stealers’ (een type malware), die van geïnfecteerde computers gebruikersnamen, wachtwoorden, creditcardnummers en andere gevoelige informatie proberen te achterhalen.

Op de inbeslaggenomen Macbook waren 1809 unieke Machine ID’s te zien, afkomstig van “Arkei Stealer”. Van vrijwel ieder besmette apparaat was een schermafdruk gemaakt en waren gebruikersnamen, wachtwoorden en andere identificerende gegevens te zien. De beheerstool om deze gegevens te beheren was ook aanwezig op de laptop.

Uitzonderlijk is nog de volgende overweging van de rechtbank: ‘ook nu realiseert de rechtbank zich dat verdachte het achterste van zijn tong niet heeft laten zien. De BlackBerry, van waaruit de server met malware werd aangestuurd, is immers op slot gebleven. Het vermoeden is dan ook dat ook hier de werkelijke schade (vele malen) groter is dan dat naar voren is gekomen in het dossier.’

De verdachte kreeg een – voor cybercrimezaken relatief zware – gevangenisstraf opgelegd van 3 jaar opgelegd gekregen, waarvan 12 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaar.

Veroordeling voor witwassen met bitcoins en verkoop van Netflixaccounts

Op 9 juni 2020 veroordeelde (ECLI:NL:RBOVE:2020:1960) de rechtbank Overijssel een verdachte voor (onder andere) schuldwitwassen en het voorhanden hebben van een wachtwoord of toegangscode met het oogmerk computervredebreuk te plegen. De verdachte krijgt een gevangenisstraf opgelegd van 7 maanden.

In de zaak is sprake een ‘text book’-typologie voor witwassen met virtuele valuta. De verdachte adverteerde namelijk op localbitcoins.com (cash voor Bitcoin) en in de advertentie stond onder meer:

– “Afspreken kan bij de Mc Donalds of het station in Zwolle (Overijssel), gedurende de openingstijden van het restaurant.”
– “Ik handel alleen op Localbitcoins.com, geen uitzonderingen.”
– “Ik stel geen vragen over de reden van de transactie.”

De rechtbank noemt verder dat verbalisanten zagen dat de gehanteerde wisselcommissie door verdachte in oktober 2017 circa 17% bedroeg, terwijl de reguliere bitcoin exchanges maximaal 2% hanteren.

De rechtbank overweegt dat, nu de verdachte een substantieel hogere wisselcommissie hanteerde dan het door de reguliere ‘bitcoin exchangers’ gehanteerde tarief en zijn klanten bereid waren dit veel hogere tarief te betalen, de enige logische verklaring daarvoor is dat zijn klanten anoniem wilden blijven. De verdachte heeft zich daarmee schuldig gemaakt aan het schuldwitwassen van contante geldbedragen (in totaal circa 38.000 euro) en een hoeveelheid bitcoins. De rechtbank overweegt ook dat ‘omdat verdachte heeft geweigerd inzage te geven in zijn computers, niet bekend is of de volledige omvang van de witwasactiviteiten van verdachte inzichtelijk is geworden’.

De verdachte wordt ook veroordeeld voor het voorhanden hebben van een wachtwoord of toegangscode met het oogmerk computervredebreuk te plegen. De verdachte had namelijk duizenden gehackte Netflixaccounts verworven via een ‘darknet market’ (in de uitspraak wordt verwezen naar ‘Hansa Market’) en het downloaden van loginnamen en wachtwoorden via dumtext.com.

Overigens is met de inwerkingtreding van de Wet computercriminaliteit III in 2019 nu ook ‘heling van gegevens’ strafbaar gesteld in artikel 139g Sr. In een zaak met feiten als deze had mogelijk artikel 139g lid 1 sub a Sr ten laste kunnen worden gelegd:

“1. Met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft degene die niet-openbare gegevens:
a. verwerft of voorhanden heeft, terwijl hij ten tijde van de verwerving of het voorhanden krijgen van deze gegevens wist of redelijkerwijs had moeten vermoeden dat deze door misdrijf zijn verkregen;”